Dündar bin Hüseyin Şirazi "rahmetullahi aleyh", Şiraz’da yetişen Velilerden.

Bir gün, bir sevdiği gelerek;
- Hocam maddi sıkıntı içindeyim. Ne yapayım? diye sordu.

Büyük Velî cevaben;
- Sebebine yapış. Ama Allahü teâlâdan iste, buyurdu. Çünkü O, herkesten ümidini kesip, yalnız kendisine yalvaranların imdadına yetişir.

Ve sordu adama:
- Sana Ebüdderda hazretlerinin hikayesini anlatayım mı?
- Buyurun efendim.

- Eshab-ı kiramdan Ebüdderda hazretlerinin babası Uhud harbinde şehit olunca, anne-oğul maddi sıkıntıya düşmüşlerdi.

Öyle ki, açlıktan taş bağlıyorlardı karınlarına.
Günler zor geçiyordu onlar için.

Takatları tükenmişti
Ve bir gün, annesi seslendi oğluna:

- Ebüdderdaa!
- Buyur anneciğim.

- Oğlum, hemen Resulullah efendimize git ve bu halimizi arzet. O, herkese bir şeyler veriyor. Bize de verir.

Ebüdderda çocuktu henüz.

- Peki anneciğim! dedi.
Ve çıktı evden.

Koştu mescide.

Efendimiz aleyhisselam eshabiyle sohbet ediyordu.
Ebüdderda içeri girer girmez buyurdular ki:

- Müslüman, bir sıkıntıya düştüğünde, bunu yalnız Rabbine arzeder, başkasından bir şey istemezse, Allahü teâlâ ona kâfidir.

Ebüdderda bunu duyunca vazgeçti söylemekten.
Eve dönünce sordu annesi:

- Arzettin mi oğlum?
- Hayır anne söylemedim.

- Neden yavrum?
- Çünkü lüzum kalmadı.

- Anlamadım. Ne diyorsun?

Ebüdderda, Resulullah efendimizden işittiğini nakletti annesine.
- İşte bunun için söyleyemedim anne.

Kadıncağız memnun olmuştu:
- Aferin oğlum. İyi yapmışsın. Biz de sabrederiz, dedi.
Ve sabrettiler.

Sonra mı?
Ebüdderda hazretleri “radıyallahü teâlâ anh”, o yerin en zenginlerinden oldu.