Manisa’nın Akhisar ilçesi, “Beyoba köyü”nde medfun bir Hak dostu var.
Hacı Bektaş Dede "rahmetullahi aleyh".

Bu zatın ilerde yüksek bir Veli olacağı, daha çocukluğunda belliydi.

Şöyle ki;
Abdestsiz biri kucağına almak istese, gitmezdi mesela.

Yine o doğduğunda Ramazandı.
Gündüzleri süt emmez, iftar olunca emerdi ancak.

İlk söylediği söz, “La ilahe illallah” oldu.
Beş yaşında iken, babası hastalandı bir gün.

Doktorlar çare bulamadılar.
Mübarek çocuk yanından ayrılmıyordu babasının.

Yakınları;
- Evladım, bak baban çok hasta. Dua et de iyileşsin, dediler.

Minik Hacı Bektaş, ümitsizce baktı ve;
- Artık çok geç! dedi.

Oradakiler şaşırdılar:
- Neden oğlum? Yoksa...

- Evet, Resulullah efendimiz aleyhisselam teşrif ettiler. Ayrıca melekler de, ellerinde Cennet elbiseleriyle geldiler.

Sonra derin bir nefes aldı.
- Şimdi dua etmenin faydası yoktur.

Tam o anda, babası “Allah!” deyip ruhunu teslim etti.

Kitap okusunlar!

Bir gün, bazı sevdiklerine;
- Bir zaman gelecek, dünyada hakiki evliya kalmayacak. Mürşit bulunmayacak. Yazık o milletin haline, buyurdu.

Sordular:
- Peki efendim, o zamanki insanlara ne tavsiye edersiniz?

Buyurdu ki:
- Mutlaka bir İslam aliminin, bir evliya zatın kitabını okusunlar. O büyüklerin kitaplarının okunduğu yere rahmet yağar, bereket iner. İstifade edilir ruhlarından.