DediÄŸi Sultan "rahmetullahi aleyh", Anadolu Velilerinden.
Kabri Konya-Ilgın’dadır.

Talebesinden biri, maddi sıkıntı çekiyordu.
Gariban, bir gece evinde otururken bunu düÅŸündü uzun uzun.

Sonra kendi kendine;
“Böyle ne olacak?” dedi. “Burada ilim tahsil ediyoruz. Ä°yi güzel de paramız yok. Acaba buradan ayrılıp bir sanata mı girsem? Çalışır, para da kazanırım”.

O anda bir ses işitti dışardan.
Kulak kabarttı.

Hocasının sesiydi bu.
Ahmeeet! diye sesleniyordu kendisine.

Heyecanla fırladı dışarı.
Ancak kimseyi göremedi.
“Allah Allah!” dedi. “Hiç kimse yok. Halbuki hocamın sesiydi bu”.

İyice meraklanmıştı.
“Acaba rüya mı görüyorum?” diye düÅŸündü.

Bu duygular içindeyken yine duydu aynı sesi.
Ahmeeet!

Evet, hocası çağırıyordu kendisini.
Heyecanla giyinip çıktı dışarı.

Sesin geldiÄŸi yere doÄŸru yürüdü.
Fakat o da ne?

O gittikçe ses daha geriden geliyordu.
Gide gide hocasının evine geldi nihayet.

Halbuki arada yedi sokak mesafe vardı.
Tam kapıyı çalacaktı ki, kapı açıldı kendiliÄŸinden.

Mübarek zat;
- Gel evladım! Seni ben çağırdım! buyurdu.

Ä°çeri girince, ÅŸefkatle bakıp;
- Maddi sıkıntı içindesin deÄŸil mi? diye sordu.

Genç büktü boynunu.
- Evet efendim.
- Biliyorum evladım, dedi.

Ve bir zarf uzatıp;
- Al ÅŸu parayı, ihtiyaçlarına kullanırsın! buyurdu.

Sonra kulağına eğilip, şefkatli bir sesle;
- Evladım, sakın o düÅŸündüÄŸünü yapma! buyurdu. Parayı her zaman kazanabilirsin. Ama ilmi her zaman öÄŸrenemezsin. Dinini öÄŸrenmek, para kazanmaktan önce gelir.

Genç talebe hayli duygulanmıştı.
- Peki Hocam! dedi.

Elini öpüp döndü eve.
Bir daha da ayrılmayı düÅŸünmedi o dergahtan.