Peygamber efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, dâr-ı bekaya intikal edince, eshab-ı kiram toplanıp, hazret-i Ebu Bekri halife seçtiler. “radıyallahü teâlâ anhüm ecmain”

Hem de ittifakla.

Seçim iÅŸi bitince, Halife hazretleri hitab etti eshab-ı kirama:
- Beni halife seçtiniz. Ama en iyiniz deÄŸilim. Lütfen kabul edin!

Hazret-i Ali, hemen karşısındaydı.
- Seni, bizim önümüze bizzat Resulullah geçirmiÅŸti. Geri çekmek kimin haddine! dedi.

Ve hazret-i Sıddık başladı vazifeye.
Bir yandan da geçim için ticaret yapıyordu.

Sahabenin seçkinleri birleÅŸip çıktılar huzuruna:
- Ya emirel müminin! Senin ticaret yapmana razı deÄŸiliz.

Halife hazretleri;
- Geçim için mecburum, buyurdu.

- Beytülmaldan maaÅŸ verelim. Hep devlet iÅŸleriyle uÄŸraÅŸ.
- Olabilir, buyurdu.

Ve günlük iki dirhem ücret tayin ettiler.
Ama hazret-i Ebu Bekir itiraz etti buna:

- Bu ücret fazla.

Bir dirhem, iki danka indirdiler.
O zaman kabul edip, bıraktı ticareti.

Ä°yi de, kullandı mı o ücreti?
Hayır.

Aldıkça attı bir testiye.
Geçimini, ÅŸahsi servetiyle karşıladı.

Vefatı yaklaşınca, hazret-i AiÅŸe’yi çağırıp, döktü o testiyi önüne.
Hazret-i AiÅŸe validemiz sordu:
- Bunlar nedir babacığım?

- Beytülmaldan aldığım ücretler. Ölürsem Ömer’e götür. Dağıtsın fukaraya.
Çok geçmeden vefat etti.

Hazret-i AiÅŸe validemiz o testiyi alıp, yeni halifenin huzuruna vardı ve döktü o paraları önüne.

Hazret-i Ömer sordu:
- Nedir bunlar ya AiÅŸe?
- Babamın beytülmaldan aldığı ücretler. Bana vasiyet etti. Bunları fukaraya dağıtacakmışsın.

Ömer-ül Faruk baÅŸladı aÄŸlamaya.
- Ey kardeÅŸim Ebu Bekir! Senin gittiÄŸin yoldan kim gidebilir? Bize, çok ağır bir yük bırakıp veda ettin! dedi.

GözyaÅŸlarından mübarek sakalları ıslanmıştı.