Dede Ömer RuÅŸeni "rahmetullahi aleyh", Evliyanın büyüklerindendir.
Aydın’da doÄŸdu.
Tebriz’de vefat etti.

Bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Ahirette bir kimsenin hesabı görülür.
Günahıyla sevabı eÅŸit gelince, melekler sorarlar:
- Ya Rabbi bu kulu ne yapalım?

Hak teâlâ;
- “MahÅŸere geri gönderin. EÅŸinden dostundan, akrabasından bir miktar sevap bulsun!” buyurur.

Adam mahÅŸere geri döner.

Yakın akrabalarını arar, bulur ve yalvarır onlara:
- Ne olur, bana biraz sevap verin!

Akrabaları ondan uzaklaşırlar ve;
- Biz o sevaba senden daha çok muhtacız! derler.

Eli boÅŸ geri döner.

Mahcup ve periÅŸan bir halde durumu meleklere arzedince, melekler;
- Ya Rabbi, bu kulun eli boÅŸ döndü! diye arzederler.

Hak teâlâ;
- “Dünyada Allah için sevdiÄŸi kimseler yok muydu? Onlara gitsin!” buyurur.
Adam tekrar mahÅŸere döner.

Allah için sevdiÄŸi bir arkadaşını bulur ve;
- Ne olur, bana biraz sevap verir misin? diye yalvarır.

O arkadaşı;
- Hayhay! der. Sevaplarımın hepsi senin olsun!

Adam sevinçle geri döner.
Mizanda amelleri tekrar tartılır.
Ve sevapları ağır gelince Cennete sevk edilir.

Melekler tekrar sorarlar:
- Ya Rabbi, bütün sevaplarını veren o kulun ne olacak, kendine bir ÅŸey kalmadı?

Hak teâlâ meleklere;
- “O kulum benden daha mı cömerttir? Ä°kisini birlikte Cennete koyun!” buyurur.

Ä°ki arkadaÅŸ kol kola Cennete girerler.