Hazret-i Ali “radıyallahü anh” vefat edince, namazını kılıp, nurlu kabrine defnettiler.

Mübarek oÄŸulları hazret-i Hasan ve hazret-i Hüseyin “radıyallahü teâlâ anhüma” definden dönerken, bir viranelik içinde insan iniltisi duydular.

Sesin geldiği tarafa yaklaştıklarında, hasta bir kimse ile karşılaştılar.
Yaşlı, garip ve fakir biriydi.

Haline acıyıp sordular:
- Amca, niçin aÄŸlıyorsun?
- Sormayın, derdim büyük.

- Nedir derdin?
- Ah evlatlar, ben birini merak ediyorum. Bir senedir, biri gelip bütün ihtiyacımı görüyordu. Bugün gelmedi. Ben onsuz ne yaparım?

Sordular:
- Kimdi o şahıs?
- Bilmiyorum.

- Ä°smi neydi?
- Onu da bilmiyorum. Bir gün sordum, söylemedi. Israr ettiÄŸimde, “Ne yapacaksın ismimi. Ben Allah için sana hizmet ediyorum. Mükafatını da Ondan bekliyorum”, dedi.

Ä°yice merak etmiÅŸlerdi.

Sordular:
- Peki nasıl biriydi? Tarif et bize.
- Ben a’mayım çocuklar. Onun için tarif edemeyeceÄŸim. Ama çok mübarek bir zattı. Devamlı Rabbini zikrediyordu.

- Seninle konuşmaz mıydı?
- KonuÅŸurdu. Benimle olduÄŸuna memnun olduÄŸunu söyler ve “Fakir, fakirlerle oturur, garip de gariplerle” derdi.

Daha başka hallerini de anlatınca, iki kardeş ağlamaya başladılar.

Bu defa fakir merak etti:
- Siz niçin aÄŸlarsınız?
- Senin tarif ettiÄŸin kiÅŸi, bizim babamızdır amca. O kiÅŸi Ali bin ebi Taliptir “radıyallahü teâlâ anh”.

- Peki ne oldu ona, neden gelmedi bugün?

AÄŸlayarak cevap verdiler:
- Bu sabah vefat etti, deyince;

Fakir bir “Ah!” çekip yalvardı:
- Ne olur gençler, beni onun kabrine götürün.

Götürdüler.

Mezar başında açtı ellerini:
- Ya ilahi! Beni, bu kabir sahibine kavuştur. Ben Onsuz yaşayamam, diye yalvardı.

Duası anında kabul oldu.
Oracıkta vefat edip, hemen yakınına defnolundu.