Åžücaeddin Karamani hazretleri "rahmetullahi aleyh", Ä°kinci Murad Han zamanlarında Edirne’de yaÅŸamış.

Kabri, Edirne’nin DebbaÄŸlar mahallesindedir.

Hâl sahibi olsa da, gizlermiÅŸ kendisini.
Ancak bir garip hadise, açığa çıkarır Onu.

Åžöyle ki;

Sultan Ä°kinci Murad Han, bir gün abdest tazeleyecektir.
Çıkar avluya.
Ancak ayağı kayar birden.
Tam düÅŸecektir ki, biri peydah olur, tutar elinden.

DüÅŸmekten kurtulur.
Ä°yi de, kim tutmuÅŸtur kendisini?

Bakınır etrafına, göremez kimseyi.
Çağırır Edirne’nin bütün salih kimselerini.

Bakar tek tek.
Ama göremez aradığı zatı.

İyice artar merakı.
Bu sefer bütün Edirne halkını toplar.

Gelenlere tek tek bakar.
Åžücaeddin Efendi halkın arasındadır.

Sultan, bir bakışta onu tanır.
- Sendin! der. Elimden tutan sendin!

Hürmetle alır, götürür sarayına.
- Bir arzunuz var mı? diye sorar ona.

O, bir dergah ister sultandan.

Murad Han;
- Derhal efendim! der.

Ve bir mescidle dergah yaptırır adına.

Namaz çok mühim

Bir gece çok ibadet yapar.
Sabaha yakın uyuyakalır.

Uyandığında, güneÅŸ doÄŸmuÅŸ, namaz kazaya kalmıştır.
BaÅŸlar aÄŸlamaya.
Üzüntüsünden yataÄŸa düÅŸer.

Yakınları ziyaretine gelirler.
- Efendim! derler, neden bu kadar üzülüyorsunuz? Bile bile kazaya bırakmadınız ya.

Sertçe bakar onlara:
- Bilmez misiniz der, Ä°slamiyet, “Namaz” demektir. Bir vakit namazım kazaya kalacağına, bin defa ölmeyi tercih ederim.