Allah dostlarından bir büyük Veli.
EÅŸrefzade Bursavi "rahmetullahi aleyh".

Bir gün sevdiklerine;
- Anne baba, evladından razı olursa, Allahü teâlâ da o evlattan razı olur, buyurdu.
Ve şunu anlattı onlara:

Biri Resulullah efendimiz aleyhisselama;
- Ya Resulallah! Annem yaÅŸlandı. Aklı da azaldı. Bütün hizmetlerini yapıyor, sırtımda taşıyorum. Hakkını ödemiÅŸ olur muyum? Diye sordu.

Cevaben:
- Olmazsın, buyurdular.

- Neden ya Resulallah?
- Çünkü annen, yaÅŸamanı isteyerek sana hizmet etti. Sen ise, “Ne zaman ölecek?” diye bekliyorsun.

Ve bir menkıbe anlattı:

Åžöyle ki:
Bir kimsenin babası, birden felç olur.

Bütün hizmetlerine oÄŸlu bakar.
Aylar yılları kovalar.

Derken iyice bıkar.
Önce severek yaptığı hizmetler, zor gelir artık.

Kendi kendine;
- “Götürüp, ıssız bir yere bırakayım” der.

Ve bir gece, sırtlar adamı, sessizce çıkar evden.
Gider ıssız bir dağa.

BaÅŸlar yer aramaya.
Babası anlar niyetini.

Seslenir ki:
- Evladım! üzme kendini.

Ve bir yer gösterir.
- Şuraya bırak beni!

Ne ekersen, onu biçersin

Oğlu şaşırır.
Ne diyeceÄŸini bilemez.

Tereddüt içinde kıvranırken, babası;
- Ben de vaktiyle bu yere bırakmıştım babamı, der.

Ve anlatır:
Benim babam da felç olmuÅŸtu.
Yıllarca ona bakmıştım.
Sonra, senin gibi, ben de usanmıştım.
Ve bir gece, sırtımda getirip, tam bu yere bırakmıştım.

Ve ilave eder:
- E, kim ne ekerse, onu biçer.

Bu sözler, ok gibi saplanır oÄŸlunun yüreÄŸine.
Tekrar sırtlar, götürür evine.

Ama bin piÅŸman olarak.
Ve aÄŸlayarak. Yalvarır Allahü teâlâya:
- Ya Rabbi affet beni. Yapmayacağım bir daha.

Bu, iyi bir ders olur ona.
Artık ölünceye kadar, çok iyi bakar babasına.