Ä°stanbul’un büyük Velilerinden Emir Ahmet Buhari "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin komÅŸusu bir genç vardı ki, anne babasını üzüyordu ara ara.

Bir gün, bu zatın dergahına gelip oturdu bu genç.

Büyük Veli onu görünce gülümsedi:
- Hoş geldin evladım.
- HoÅŸ bulduk efendim.

Åžefkat dolu bir sesle;
- Hazret-i Ali “radıyallahü teâlâ anh” ne buyuruyor, biliyor musun evladım? diye sordu gence.

Delikanlı büktü boynunu.
- Bilmiyorum efendim. Ne buyuruyor?

- “Bana bir kelime öÄŸretenin kölesi olurum” buyuruyor. Halbuki annemiz babamız, bir deÄŸil, binlerce kelime öÄŸrettiler bize, öyle deÄŸil mi?

Genç mahcup vaziyette önüne baktı:
- Öyledir efendim.

- Yani bizim ilk mürÅŸidimiz anne babamızdır. Ninni söylerken, ilk defa annemizden öÄŸrendik “Allah” demeyi. Ve masal anlatırken “Peygamber efendimiz”den bahsederdi babalarımız.

Genç yine mahcup bir ses tonuyla;
- DoÄŸru efendim, dedi.

Büyük Veli devam etti:
- Müslüman olmamızda en büyük rolü olan iki kiÅŸi, “anne babamız”dır oÄŸlum. Bu sebeple kul köle olmalıyız onlara. Onları incitmek, büyük felakettir.

Delikanlı o günden sonra hiç üzmedi anne babasını.

Huzur-u ilahide toplanmak

Bir günkü sohbetinde de;
- KardeÅŸlerim, huzur-u ilahide toplanmak ne büyük nimettir, buyurdu.

Dinleyenler;
- Huzur-u ilahiden muradınız nedir efendim? dediler.

- “Namaz”dır, buyurdu. Ä°nsan namaz kılarken, Allahü teâlânın huzurundadır. Namazlardan sonra yapılan duayı Allahü teâlâ kabul eder. Nitekim her namazdan sonra; “Ey kulum, iste vereyim…” buyurur ki, bu, “Saat-i icabe”dir iÅŸte.

Sordular:
- O ne demek efendim?

- Saat-i icabe, o saatte ne dua etsen kabul olur demektir. Hele Cuma günü öyle bir saat vardır ki, o anda yapılan dua da asla reddolunmaz.

Merak ettiler:
- O hangi vakittir efendim?
- Alimler; “Ä°kindi namazı vaktidir” diye bildirmiÅŸlerdir.