Buhara Evliyasından Hace Evliya-yı Kebir hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün;
- KardeÅŸlerim, bir insan, birinin evine misafir gitse, orada ev sahibine sormadan rahat hareket edebilir mi? diye sordu.

Cevaben;
- Edemez efendim, dediler.

- Evet, çünkü o evde misafirdir, buyurdu. Ev sahibinin hoÅŸlanmayacağı bir harekette bulunmaz. Bu, gayet normaldir. Peki, ya bir “Veli zat”ın evine gitmiÅŸ olsa, nasıl olur?
- Daha dikkatli olur efendim.

- Neden? Çünkü bir “Allah adamı”nın evindedir. Daha titiz davranır. Onu incitecek bir ÅŸey yapmamak için titrer.

Åžöyle devam etti:
- Ä°ÅŸte bütün bu kâinat da, Rabbimizin mülküdür. Biz bu alemde misafiriz. Burada, Onun mülkünde yaşıyor, Onun nimetlerini yiyor, Onun kudretiyle yaşıyoruz, öyle deÄŸil mi?
- Evet efendim.

- O halde bir insan Onun mülkünde yaÅŸar, Onun rızkını yer, Onun yarattığı havayı teneffüs eder de, Ondan nasıl gafil olur? Onu nasıl unutur? Bu mümkün mü?

Åžöyle devam etti:
- Allahü teâlâyı unutmamak, “gerçek Müslümanlık”tır. Kısmen Müslümanlık olmaz. Camide Müslüman, sokakta deÄŸil. Olmaz öyle ÅŸey. Müslüman her yerde Müslümandır. Hem insan neyi çok hatırlarsa, ölürken de onu hatırlar.

Sordular:
- Ne tavsiye edersiniz hocam?
- Hep Rabbimizi hatırlayarak yaÅŸayalım ki, ölürken de Onu anarak can verelim. Son nefeste “Allah!” demek isteyen, ÅŸimdiden söylemeye baÅŸlasın.

Åžöyle bitirdi:
- Cenâb-ı Hak hepimize son nefeste “Allah!” diyebilmeyi nasip eylesin.

İmanını kurtaranlar

Bir gün de buyurdu ki:
- KardeÅŸlerim, önceki asırlarda yaÅŸayan Müslümanlar, “günah iÅŸlememek” için gayret ederlerdi. Biz ise, içinde bulunduÄŸumuz bu ahir zamanda “küfre düÅŸmemek” için gayret etmeliyiz.

Ve ekledi:
- Bu devir, “imanını kurtarmak” ve “küfürden kaçınmak” devridir.