Ömer bin Abdülaziz hazretleri "rahmetullahi aleyh" zamanında halk, sulh ve sükun içinde yaşadı.

Ama her devirde olduğu gibi onun da düşmanları ve çekemeyenleri vardı.
Hatta canına kıymak için hizmetçisini kullandılar.

Şöyle ki, çektiler onu bir kenara.
- Efendini gizlice zehirleyeceksin! dediler.

Hizmetçi;
- Asla yapamam, dedi.

Bu defa içinde “Bin altın” bulunan keseyi eline tutuşturdular.
O zaman kalbi döndü hizmetçinin.
- Bir bakayım, dedi.

Ve bir yolunu bulup, zehiri içirdi halifeye.
Bir zaman sonra zehir içtiğini fark eden Halife, hizmetçisini çağırıp sordu:
- Benden bir kötülük gördün mü?
- Hayır efendim.

- Bu ihaneti neden yaptın öyleyse?
Hizmetçi büktü boynunu.

Halife garanti verdi kendisine.
- Doğruyu söylersen, sana ceza vermeyeceğim, buyurdu.

Hizmetçi bin pişmandı yaptığına.
Yerlere kapanarak yalvarmaya başladı:

- Beni kandırdılar efendim.
- Nasıl kandırdılar?

- Bin altın vererek.

Ve koşup, o altın kesesini getirdi.
Ve halifeye teslim edip;
- İşte, bununla aldatılar, dedi.

Ömer bin Abdülaziz hazretleri yumuşamıştı.
- Peki affettim seni, buyurdu.

Ve o “Bin altın”ı koydu devlet hazinesine.
Peşinden yatağa düştü.

Zehirin tesiri günden güne kendini gösteriyordu.

Başka gömleği yok ki...

Artık son günlerini yaşıyordu ki, kayınbiraderi geldi ziyaretine.
Halifenin gömleğini kirlenmiş gördü.

Ve kız kardeşine çıkıştı:
- Halifenin gömleğini görmüyor musun?
- Ne var gömleğinde?

- Kirlenmiş, hemen yıka onu.

Kadıncağız;
- Peki abi, hemen yıkarım, dedi.

Ancak abisi ertesi gün geldiğinde, gömleğin yıkanmamış olduğunu görünce üzülüp sitem etti kız kardeşine:
- Hani dediğimi yapmamışsın.
- Evet abi, yıkayamadım gömleği.

- Neden ama?
- Başka gömleği yok ki, onu giydireyim de üstündekini yıkayayım, dedi.

Evet, koca Halifenin ikinci bir gömleği yoktu.
Halbuki tebâsının tamamı zengin olup, zekat verecek fakir bulamıyorlardı.