Ebu Türab Nahşebi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh“, evinin bitişiğinde bir kadınla oğlu yaşıyordu.

Oğlu her gün içiyor, sarhoş dolaşıyordu.
Mahalle halkı şikayetçiydi ondan.

Bir gün toplanıp, kapıya dayandılar:
- Tak tak tak!

Annesi çıktı kapıya.
- Buyurun, ne istiyorsunuz?
- Sarhoş oğlunu mahallemizde istemiyoruz. Derhal çıkar onu.

Kadın yalvardı:
- Oğlum ağır hasta. İçerde yatıyor.

- Biz anlamayız. Hemen çıkın bu evden!
- Belki tövbe eder. Belki de ölür. Biraz mühlet verin.

- Hayır, hayır! Hemen çıkıp gidin!
- Söz veriyorum. Eğer tövbe etmez veya ölmezse, o zaman çıkar gideriz.

Ebu Türab hazretleri, duymuştu bu konuşmaları.
Üzülerek kadının yanına vardı:

- Oğlunu görebilir miyim?
- Tabii efendim, buyurun.

Genç, bu zatı görünce başladı ağlamaya ve;
- Ya Rabbi! Ne kerimsin ki, benim gibi bir asinin duasını kabul ettin, dedi.

Ebu Türab hazretleri sordu:
- Ne dua etmiştin evladım?

- Ölmeden sizi görüp, yanınızda tövbe etmek istemiştim efendim. Elhamdülillah sizi gördüm. Ama tövbem kabul olur mu, bilmiyorum.

- Tabii kabul olur evladım.
- Ama benim ömrüm hep günah işlemekle geçti efendim.

- Olsun. Allah tövbeleri kabul edicidir.
Genç sevindi ve ağlayarak tövbe etti.

Beni yere indir

Ebu Türab hazretleri çıkınca, genç rica etti annesine:
- Beni yere indir anneciğim!

Zorlukla indirdi toprağın üzerine.
Tövbekâr genç, yüzünü gözünü toprağa sürerek;

- Ya Rabbi! Ebu Türab hazretlerinin hürmetine beni affet! diye yalvardı.

Pişmanlık ateşiyle yüreği kavruluyor, gözyaşları toprağa akıyordu.
Bu halde vefat etti.

O gece, Resulullah efendimiz aleyhisselam, bu Velinin rüyasına girip;
- Ya Eba Türab! Dün senin yanında tövbe eden genç, bu gece vefat etti. Onun tövbesi kabul olundu ve Veli kullardan oldu. O gencin cenaze hizmetlerini ifa et. Namazını kıl. Her kim onun cenazesinde bulunursa, Allahü teâlâ onu affedip, dualarını kabul edecektir, buyurdular.