Salahaddin Eyyubi hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir ömrü müddetince Ä°slam’a hizmet etti.
Nihayet ölüm hastalığına yakalandı.

Vefat edeceğini anlayınca, sandıktan kefenini getirtip, mızrağının ucuna bağlattı.
Sonra uzattı bir tellala:

- Bunu al. Sokak sokak gezdir! Ve; “Ey ahali! Bakın görün ki, sultan Salahaddin’in sonu iÅŸte budur. Bu kadar ÅŸan ÅŸöhret sahibiyken, dünyadan, bir ÅŸu kefenle gidiyor!” diye nida et, dedi.

Tellal başını eğip;
- BaÅŸ üstüne sultanım, dedi.

Ve çıkıp emri yerine getirdi.
Onun bu hareketi, dünya maÄŸrurlarına, bir ders ve ibret oldu.

Çok mütevazıydı

Alimlerle oturup sohbet etmeyi çok severdi.
Son nefeslerini verirken bile alimler sohbetini dinledi.

Onları dinlerken göçtü bu fani alemden.
Yanına köylü de, çöpçü de gelse, rahatça oturur, en ufak bir korkuya kapılmazdı.
Ayrıca, çok mühim iÅŸlerle meÅŸgulken bile halkıyla ilgilenir, isteklerini yerine getirirdi.

Åžöyle ki;
Bir gün, küffârla savaşıyordu ki, o hengamede yaÅŸlı bir kadıncağız sokuldu yanına:
- Sultanım!
- Buyur bacım.

Bir sıkıntısını anlatıp;
- Bu iÅŸimi hallediver! diye rica etti.

Koca sultan, kadına şefkatle bakıp;
- Bak bacım, şu anda savaş halindeyiz, dedi.

Kadıncağız kararlıydı:
- Ben anlamam.

- Yarın gelsen olmaz mı bacım?
- Olmaz, ÅŸimdi hallet.

- Şimdi zor. Yarın halledeyim.

Kadın laf anlamıyordu.
- Åžimdi halledemeyeceksen, ne diye hükümdar oldun? dedi.

Koca sultan boynunu büküp;
- Peki bacım, dedi.

SavaÅŸa ara verip halletti iÅŸini.
Ve helallık dileyip, savaşa devam etti.

Bana ılık su getir!

Bir gün de hizmetçisine,
- Bana, bir bardak ılık su getir! Dedi.

Hizmetçi;
- BaÅŸ üstüne efendim, dedi.

Ve gidip önce kaynar, sonra soÄŸuk su getirdi.

Buna bile kızmayıp, hayretle;
- Sübhanallah! Ä°stediÄŸimiz suyu içemiyoruz, diye mırıldandı.

Bir çok hazinelere sahipken, mütevazı ve sade yaÅŸadı.
ÖldüÄŸünde, bir tek "Altın", bir de "GümüÅŸ" parası kaldı geriye.

Bundan gayri yoktu hiçbir dünyalığı.