Tabiinin büyüklerinden ve Irak’ta vefat eden Ebu Abdurrahman Sülemi hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün bir talebesiyle sokakta giderken, insanlardan bazısına selam veriyor, bazısına vermiyordu.

Bu hâl, dikkatini çekti o talebenin.

Kendi kendine;
"Neden böyle yapıyor?" diye geçirdi içinden.

Mübarek zat, onun bu düÅŸüncesini anlayıp durdu.
Bir eliyle onun gözlerini sıvazlayıp;
- Åžu insanlara bir bak, ne göreceksin? buyurdu.

Genç talebe;
- BaÅŸ üstüne efendim, dedi.

Yoldan geçenlere baktığında, kimini "Maymun" suretinde gördü, kimini "Hınzır".
Kimi "Tilki" suretindeydi, kimi "Çakal".

Bazısını da "Kurt" veya "Köpek" suretinde görmüÅŸtü.
Bunların arasında "Ä°nsanlar" da vardı tek tük.

İşin hikmetini anlamıştı.
Hocasının elini öpüp;
- Affedin hocam, dedi. Siz her şeyi yerli yerinde yaparsınız.

Mübarek zat tebessüm etti.
Ve devam ettiler yollarına.

En büyük keramet

Bir gün de cemaatine;
- KardeÅŸlerim, insanlar arasına karışıp, onlara Ä°slam’ın güzel ahlakını anlatmak, bir köÅŸeye çekilip ibadet yapmaktan daha kıymetlidir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Yolumuz, birlik, beraberlik ve muhabbet yoludur. Birbirinizi seviniz, tefrikadan sakınınız.

Ve sordu onlara:
- En büyük keramet nedir, bilir misiniz?
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- En büyük keramet, doÄŸru yolda yürümekte sebat etmektir.

Bir insanı kurtarmak

Bir gün de bu zata;
- Efendim, bir insanın hidayetine sebep olmak çok sevap deÄŸil mi? diye sordular.

Cevaben,
- Elbette, buyurdu.

- Ne kadar sevaptır hocam?

Åžöyle cevap verdi:
- Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, hazret-i Ali’ye; "Ya Ali, sen bir kiÅŸinin hidayetine sebep olursan, güneÅŸ o gün, senden daha iyi bir kimseye ışık vermez. O gün sen, dünyanın en kıymetli insanı olursun" buyurmuÅŸlardır.