Abdürrezzak Ali Efendi "rahmetullahi aleyh", 1800lü yıllarda Erzurum’da yaÅŸamış bir Allah dostudur.

Bir gün, yolda bir hıristiyana rastladı.
Adam üzüm götürüyordu pazara.
Bir ÅŸarapçıya satacaktı onları.

Mübarek zat döndü o hıristiyana.
- O üzümleri bana satar mısın?
- Hayır, niye sana satayım ki?

- Üzümler öyle istiyor da.

Adam şaşırdı.
- Üzümler mi istiyor dedin?
- Evet, onlar istiyor.

- Hiç bir ÅŸey anlamadım
- Anlamayacak ne var? Üzümler, benim onları satın almamı istiyorlar.

Adam sinirlendi.
- Git be adam. Bunu da nereden çıkardın?
- Ben çıkarmadım. Üzümler öyle söylüyor.

- Tövbe tövbe. Ne söylüyorlar?
- Diyorlar ki: "Bu adam, bizi bir ÅŸarapçıya satacak. Biz ise ÅŸarap olmak istemiyoruz. Ne olur, bizi ondan satın al da kurtulalım ÅŸarap olmaktan".

Hıristiyan donup kaldı.
Rengi kül gibi olmuÅŸtu.
Kalbi deÄŸiÅŸti ve söyledi kelime-i ÅŸehadeti.

Yakınları sordular:
- Niçin Müslüman oldun?

Dedi ki:
- Benim bu niyetimi kimse bilmiyordu. Bu zat bildiÄŸine göre, dini haktır diye düÅŸündüm ve imanla ÅŸereflendim.

Halis mümin nasıl olur?

Bir gün sordular bu zata:
- Efendim, halis mümin nasıl olur?
- YumuÅŸak halı gibi. YumuÅŸak bir halıda yürüyen kimsenin ayakları o halıdan incinir mi?

- Ä°ncinmez efendim, dediler.

- Ä°ÅŸte halis müminden de hiç kimse incinmez. O, ekmek ve su gibidir. Ä°nsanlar, ekmek ve su olmadan yaÅŸayabilirler mi?

- Elbette yaşayamazlar efendim. Herkesin ihtiyacı vardır bunlara.

- Ä°ÅŸte "Halis mümin" de aynen böyledir. Herkesin, her zaman ihtiyacı vardır ona.

Ve ÅŸöyle bitirdi sözlerini:
- Mümin güler yüzlüdür. Ama yüzü gülse de kalbi mahzundur onun. AÄŸlaması çok, gülmesi azdır. Tebessümü ile gizler kalbindeki hüznü. Hülasa mümin, elinden ve dilinden kimseye zarar gelmeyen insandır.