Büyük Ä°slam âlimlerinden Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretlerinin “kuddise sirruh“ çok sevdiÄŸi talebesinden Tahir Efendi ÅŸöyle anlatıyor:

Bir gün Efendi hazretlerine gitmiÅŸtim.

Sohbetinde;
- Evliyanın huzuruna dolu giden, boÅŸ döner, buyurdu.

Ve ilave etti:
- BoÅŸ giden de dolu döner.

Sonra bana döndüler.
- Evinde zararlı kitaplar var mı?
- Çok kitaplarım var, ama…

- Onları çıkar evden.
- Peki efendim, deyip huzurdan ayrıldım.

Eve vardım.
Åžöyle tek tek baktım kitaplarıma.
Ama hiçbirine kıyamadım.

Halbuki “Peki” demiÅŸtim kendilerine.
Uymamak da olmazdı büyüklerin emrine.

Ä°stemiyerek de olsa, bir ikisini çıkardım.
Ve yattım.
Efendi hazretlerini gördüm rüyada.

Sordular hemen:
- Tahir! Kitapları çıkardın mı evden?

O anda uyanıp yataktan fırladım.
İki rekat namaz kılıp yattım.

Yine rüyama girdiler.
Heybetle yanıma geldiler.
Çok korkmuÅŸtum.

Zira çok celalliydiler.
KorkmuÅŸtum heybetinden.
Buyurdular ki.
- Hâlâ çıkarmadın mı o kitapları evden?

Ter kan içinde uyandım
Fırlayıp abdest aldım.

İki rekat namaz kılıp, evde ne kadar yabancı kitap varsa hepsini attım.
Ertesi gün yanına vardığımda sevinçliydiler.

Bana gülümseyip;
- İyi yaptın, dediler.

Sonradan öÄŸrendim ki, hepsi de zararlıymış meÄŸer.
Onların yerine, bana başka kitaplar verip,
- Bunları oku! buyurdular.

- BaÅŸ üstüne efendim dedim.
Ve o kitapları okuyup ilmin tadına vardım.

Öbürlerini atmakla ne iyi etmiÅŸim.
Geç de olsa anladım.