Büyük evliyalardan Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh“ yeÄŸeni Faruk Bey ÅŸöyle anlatıyor:
Balkondan taÅŸ zemine düÅŸmüÅŸtü bizim "Nevzat".
Süratle aÅŸağı inip koma halinde hastaneye yetiÅŸtirdik.
Az sonra ayılıp bildi kendisini. Ama kaybetmişti akli melekesini.
Çok tabiplere gösterdik.
- Ümit yok, dediler.
Çaresiz, Efendi hazretlerine gidip arzettik.
- Bana getirin! buyurdu.
Götürüp ÅŸefkatli kollarına teslim ettik.
Vaktâ ki kavuÅŸtu o büyük Velinin gözlerinden çıkan nur ve ÅŸuaya.
KavuÅŸtu ÅŸifaya.
Kalmadı o hastalığından iz ve eser.
Hatta avukatlık yaptı uzun seneler.
Yarın gel, konuşuruz
Bir de bu mübarek zatı çok seven Ä°lyas Efendi vardı.
Ayvansaray’da marangozluk yapardı.
Bir gün, yaÅŸlı bir kadın geldi dükkanına.
Kapı ve pencere siparişi verdi.
Ä°lyas Efendi sordu ona:
- Nasıl bir şey istiyorsun?
- Tek odalı bir evim var, dedi kadın. Ä°lave bir oda yaptırıyorum. O ikinci odayı kiraya verip, geliriyle geçinip gideceÄŸim.
- Peki ya ödemesi?
- Kira paralarından ödeyeceÄŸim.
Kesin cevap vermedi.
- Yarın gel, konuşuruz, dedi.
Maksadı, Efendi hazretleriyle istişare etmekti.
O gün gitti dergaha.
Oturup dinledi sohbeti.
Ancak unutmuştu soracağı bu şeyi.
Büyük Veli, bir ara döndü Ä°lyas Efendiye.
- İşlerin nasıl?
- Ä°yidir efendim!
Hatırlayamadı yine.
- MüÅŸteri geliyor mu?
- Hamd olsun, işsiz kalmıyoruz.
- Bir ÅŸey sipariÅŸ veren oldu mu bu aralar?
Yine hatırlayamadı.
- Hayır efendim, olmadı.
Buyurdu ki:
- Bugün gelen o kadının iÅŸini hallediver!
|
