Seyyid Fehim Arvasi hazretleri “kuddise sirruh“, mübarek hocasını çok sever, bir an bile ayrılmak istemezdi yanından.

Hep onu düÅŸünür, onu hayal ederdi.
Tek düÅŸüncesi, Onun teveccühüne kavuÅŸmaktı.

Ona olan muhabbetinden, kapısının eşiğine yatar, sabahlardı ekseri.
Hem de kış geceleri.

Bazen şiddetli kar yağışı olurdu.
Hatta karlar üzerine yaÄŸar, vücudu kaybolurdu.

Bir gün yine yatmıştı o kapının eÅŸiÄŸine.
Böyle "Halis sevgi"nin, doÄŸrusu az rastlanır eÅŸine.

Üstadı Seyyid Taha hazretleri “kuddise sirruh“, o gece kalktı.
Teheccüd namazı kılacaktı.
Abdest almak için dışarı çıkacaktı ki, baktı Seyyid Fehim yatıyor eÅŸikte.

Hemen tutup kaldırdı yerden.

Ve buyurdu ki:
- Ey Fehim! Siz, ilimde derin bir bahr-i ummansınız. Bunu yere sermeye olmamalı hakkınız.

Büktü boynunu.
- Efendim! Yüksek himmetinize muhtaçtır bu Fehim.

O zaman Seyyid Taha hazretleri, muhabbetle kucaklayıp sıktı onu kuvvetle.
Ä°ÅŸte ne olduysa o anda oldu.
Kalbi nur ve feyizlerle doldu.

Öyle çok yükseldi ki tasavvufta, nefs, ÅŸeytan ona zarar yapamıyordu hatta.

Kendi kendine;
“Bu derece kâfidir” diye düÅŸündü.

Sabahleyin, hocası sordu ona:
- Sen hiç kaplan gördün mü Fehim?
- Görmedim efendim.

- Hususiyetini biliyor musun peki?
- Duydum ki, maksadına ermek için hiç engel tanımaz ve hiç kanaat etmezmiÅŸ.

Buyurdu ki:
- Sen de öyle ol. Bu yolda edindiÄŸin ÅŸeyleri kâfi görme!
- Peki efendim, dedi.

Daha da yükseldi.
Ve bir "Kâmil-i mükemmil" oldu nihayet.

Hocası, icazet vermek istediğinde;
- Bu, ağır bir yüktür efendim, dedi. Kaldıramam.

Buyurdu ki:
- Siz, bunu kabul etmekte, ihtiyar sahibi deÄŸilsiniz. Çünkü bu icazet, nice tasdiklerden geçmiÅŸtir. BaÅŸta, bizzat Resul-i Ekrem Efendimiz, sonra cümle Sadat-ı kiram bunu tasdik etmiÅŸlerdir. En son ben de mecbur kaldım tasdik etmeye.

Ve ekledi:
- Siz de mecbursunuz kabul etmeye.