Seyyid Taha-yı Hakkari hazretleri “kuddise sirruh“, talebeleriyle bizzat meÅŸgul olurdu.

Her türlü dertlerine derman olurdu onların.

Bütün devlet ricali.
Hatta sultan.
Emrine muntazırdılar her an.

"Ä°ran ÅŸahı" bile, Onun büyüklüÄŸünü anlayıp, Åžemdinli yakınında, yüzkırkbeÅŸ pare köyü, Ona bağışlamıştı.

Bu haberi verdiler kendisine.
- “Elhamdülillah” deyip, ÅŸükretti Rabbine.

Yıllar geçti aradan.
Ä°ran ÅŸahı öldü.
OÄŸlu geçti yerine.

Ve o köylerin hepsini, geriye aldı yine.
Bunu da Seyyid Taha hazretlerine söylediler.

- "Elhamdülillah" deyip ÅŸükretti yine.

Yakınları;
- Efendim, dediler. Hikmeti ne ki, her iki halde de ÅŸükrettiniz?

Buyurdu ki.
- O köyleri verdikleri zaman kalbime baktım. Gördüm ki zerre kadar sevinç eseri yok. "Elhamdülillah" dedim. Aldıklarında da kalbime baktım yine. Gördüm ki üzüntü yok, hamdettim Rabbime.

Bu büyük Velinin çok kerametleri vardır.
Dilden dile dolaşır.

Biri ÅŸöyle:
Bir hırsız, geceleyin anbarına girdi bu zatın.
Baktı ki her taraf un dolu

Hemen bir çuvalı doldurup götürmek için davrandı.
Ama kaldıramadı.

Yarısını boşalttı yerine.
Kaldıramadı yine.

Biraz daha boşaltıp denedi.
Bir milim kıpırdatamadı.
Çok ÅŸaşırdı.

Zira dolu çuvalı kaldırıyordu önce.
Az daha boşaltıp denedi.
Oynatamadı yine yerinden.

ÅžaÅŸkın halde düÅŸünürken, o ara Seyyid Taha hazretleri anbara girdi birden.
- Kaldıramıyor musun? buyurdu.

Hırsız, şaşırdı ne diyeceğini.
Büyük Veli, çuvalı kaldırıp, koydu sırtına.

Buyurdu ki:
- Al git, şimdilik yeter bu sana. Bir daha ihtiyacın olursa bana gel, e mi?

Hırsız, tövbe edip bıraktı bu mesleÄŸi.