Irak’ta yetişen Evliyanın büyüklerinden Tacüddin bin Rıfai hazretlerine “rahmetullahi aleyh“, bir gün bazı sevdikleri sordular:

- Efendim, bazı kimseler; (Allah kerimdir, rahimdir. Kullarına çok acır. Affı sonsuzdur. Kimseye azab etmez) diyorlar. Bu sözleri doğru mu?

Cevabında;
- İlk sözleri doğru, son sözleri yanlıştır, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani (Allah kerimdir, rahimdir. Kullarına çok acır. Affı sonsuzdur) demeleri doğru, (Kimseye azab yapmaz) demeleri yanlıştır. Burada şeytan kendilerini aldatmakta, isyana sürüklemektedir. Aklı olan kimse, şeytana aldanmaz.

Şöyle izah etti:
- Allahü teâlâ, kerim ve rahim olduğu gibi, azabı da şiddetli ve can yakıcıdır.

Rica ettiler:
- Bir misal verseniz efendim.

- Pekala. Allahü teâlânın bu dünyada, çoklarını fakirlik ve sıkıntılar içinde yaşattığını görüyoruz. Çok kerim ve rezzak olduğu halde, ziraat, çiftcilik sıkıntıları çekmeyene bir mahsul vermiyor, öyle değil mi?
- Evet efendim.

- Herkesi yaşatan O olduğu halde, yemiyen, içmeyen insanı yaşatmıyor. İlaç kullanmayan hastaya şifa vermiyor, değil mi?
- Öyle hocam.

Şöyle devam etti:
- Çeşitli dünya nimetlerinin hepsi için sebepler yaratmış, bu sebeplere yapışmayanlara hiç acımayıp, dünya nimetlerinden mahrum bırakmıştır. Ahiret nimetlerine kavuşmak da böyledir.

Ve daha açıkladı:
- Kâfirliği ve cahilliği, ruhu öldüren zehir yapmıştır mesela. Tenbellik de ruhu hasta yapar. Bunlara ilaç yapılmazsa, ruh hastalanır, ölür. Küfrün ve cahilliğin ilacı, öğrenmek, tenbelliğin ilacı ise namaz kılmak ve her ibadeti yapmaktır.