Fatih Sultan Mehmed Han, hocası AkÅŸemseddin hazretlerini “rahmetullahi aleyh“ ziyarete gitti bir gün. Ve arzetti ki:
- Elhamdülillah hocam, himmet ve yardımınızla Ä°stanbul’u fethettik.

- Allah’ın yardımıyla.
- Evet hocam. Åžimdi sizden bir ricam var.

- Buyurun sultanım.
- Beni de talebeliÄŸe kabul etseniz, diyorum.

Akşemseddin hazretleri, başını olumsuzca iki yana salladı.
- Olmaz sultanım.

PadiÅŸah hiç böyle bir cevap beklemiyordu.
- Olmaz mı, neden?

- Çünkü siz bu “manevi lezzet”i tatmış olsanız, devlet iÅŸlerini aksatırsınız. “Ä°slam’a hizmet” iÅŸi yapılmaz olur bu ülkede. Halkın huzur içinde yaÅŸaması için, bu devletin başında kalmanız lazım sizin.

Ve ekledi:
- Åžunu da arz edeyim ki, “derviÅŸlik” ile “sultanlık” bir arada yürümez.

Genç padiÅŸah büktü boynunu.
- Pekala hocam, siz bilirsiniz.

Niçin gülersiniz?

AkÅŸemseddin hazretleri, gençlik senelerinde seyahat ederken yolu “Göynük”e düÅŸtü bir defa.

O beldede, “Göl özü” diye bir yer vardı ki, çimenlik, su kenarı, Cennet gibiydi sanki. Gönlü, bu “ÅŸirin yer”e meyletmiÅŸti.

Ve otuz sene sonra…

Göynük’e geldi yine.
Maksadı o “ÅŸirin yer”de temelli yerleÅŸmekti.

Aynı gün zengin bir kimse geldi yanına.
Ve beÄŸendiÄŸi bu yeri hediye etti Ona.

O zaman tebessüm etti mübarek zat.

Adam sordu:
- Niçin gülersiniz efendim?

Buyurdu ki:
- Otuz yıl önce gönlüm bu yere meyletmiÅŸti. Tâ o zaman “bu ÅŸirin yerde yerleÅŸsem” derdim.

- Evet hocam.
- Åžimdi gerçekleÅŸti, ona gülerim.