Kabr-i ÅŸerifi Ä°stanbul-Unkapanı’nda bulunan Velilerden Seyyid Ahmed Åževki NakÅŸibendi hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir gün Efendimiz aleyhisselamdan bahsederken ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Hak teâlâ Habibini düÅŸmanlarının ÅŸerrinden koruyordu.
KureyÅŸ müÅŸrikleri ne kadar öldürmeye kalkmışlarsa da, akamete uÄŸramışlardı her defasında.

Mugire oğullarından biri de kalkıştı bu işe.
Gizli gizli takip edip bir gün tenhada buldu Efendimiz aleyhisselamı.

Arkasından sessizce yaklaştı.
Tam üstüne atılacaktı ki, birden karardı ortalık.
Zifiri karanlık oldu her yer.

Aslında karanlık filan yoktu.
Günlük güneÅŸlikti.

Ama onun kara gönlü gibi gözleri de kararmıştı.
Efendimiz aleyhisselamın sesini duyuyor,
Ama göremiyordu kendisini.
Çünkü gözleri görmüyordu artık.

Kör olmuÅŸtu.

AteÅŸ çukuru

Yine Åžeybe bin Osman henüz iman etmemiÅŸti ki, büyük düÅŸmandı Efendimiz aleyhisselama.

MüÅŸrik saflarında müminlere karşı dövüÅŸüyor, özellikle de Resulullah efendimizi gözetliyordu hep.

Çünkü babasını ve amcasını kaybetmiÅŸti o harpte.
Aklı sıra onların intikamını alacaktı.

Nihayet fırsatını bulup, yaklaştı Resulullaha.
Yanında Eshabtan kimsecikler de yoktu o an için.

“Tamam!” dedi içinden, “Åžimdi iÅŸini bitireceÄŸim!”.

Arkasından sessizce yaklaşıp, kaldırdı kılıcını.
Tam savuracaktı ki, hızla uzaklaştı oradan.

Çünkü bir “ateÅŸ çukuru” belirmiÅŸti önünde.
Bir adım atacak olsaydı içine düÅŸecekti.

O kaçadursun, Efendimiz aleyhisselam merhamet edip, çağırdılar onu.
- Ya Şeybe! Yanıma gel!

Bu ulvi davete icabet etmemek elinde deÄŸildi.
Mıknatıs gibi çekildi.

Az önce öldürmek için yaklaÅŸtığı ÅŸahsa, ÅŸimdi köle gibi yaklaşıyordu.
SevmiÅŸti çünkü.
Hatta aşık olmuştu.

Efendimiz aleyhisselam, mübarek elini sevgiyle onun omzuna koydular:
- Haydi, sen de bizim safta savaÅŸ!

Tereddütsüz cevap verdi:
- Emredersin ya Resulallah!

Ve kılıcını kaldırıp saldırdı kâfirlere.
Çünkü o, bir “Sahabi” idi artık.
Resulullah efendimizle omuz omuza çarpışıyordu.

Öyle kararlıydı ki;
- Önüme babam çıksa, öldürürüm, diyordu.