Hacı Bayram-ı Veli hazretlerinin “rahmetullahi aleyh“ vefatı yaklaşınca, yakınlarına;
- Cenazemi Akşemseddin yıkasın. Namazımı da o kıldırsın! diye vasiyet etti.

Ve ekledi:
- Bu isteÄŸimi ona bildiriniz!

Biraz sonra vefat etti.
Ä°yi de "AkÅŸemseddin" neredeydi?

Kimse bilmiyordu yerini.
Ama bulmak lazımdı hemen.

Zira vasiyet açıktı.
Cenazeyi o yıkayacak, namazı o kıldıracaktı.

Vasiyet böyleydi.
Ama AkÅŸemseddin yoktu ortalarda.
Herkes bir ÅŸey söylüyor, her kafadan bir ses çıkıyordu.

KargaÅŸa ve üzüntü son hadde gelmiÅŸti ki, bir ses iÅŸitildi.
- AkÅŸemseddin geliyor!

Ne yapacaklarını şaşırmışken bu defa sevince gark oldular.
Ve koşup karşıladılar kendisini.

Bildirdiler hocasının vasiyetini.

AkÅŸemseddin;
- BaÅŸ üstüne! dedi.

Ve başladı hizmete.

Gaslini yaptı.
Namazını kıldırdı.
Defnetti mübarek kabrine.

Ve sordu, ne kadar borcu olduÄŸunu.
- Doksan bin altın, dediler.

Bunu da insanlara hizmet için almıştı.
“Otuz bin” altını kendi üzerini aldı.
Kalanını yakınları üstlendiler.

"AkÅŸemseddin Efendi", bu otuzbin altının, “Yirmidokuzbin”ini peÅŸin ödedi.
“Bin altın” kaldı.

Ancak alacaklı hemen istiyordu bu alacağını.

Rica etti ondan:
- Bir iki gün müsaade etsen.
- Hayır, istiyorum hemen.

Hatta sert bir lisanla söylemiÅŸti bunu.
AkÅŸemseddin hazretleri üzüldü.

Küçük bir bahçesi vardı evinin önünde.
O bahçeyi gösterip;
- Åžu bahçeye gir de topla! buyurdu.

Adam kızdı.
- Benimle alay mı ediyorsun?
- Hayır kardeşim. Gir de topla.

- Nereden?
- Yaprakların üzerinden.

Adam girer girmez hayrette kaldı.
Zira aÄŸaçların her yaprağı üzerinde "bir altın" duruyordu.
Başladı toplamaya.

Aldıkça yerine baÅŸka "Altın" konuyordu.
Çok mahcup oldu.

Henüz birkaç altın almıştı ki, vazgeçti hemen.
ÅžaÅŸkın halde çıktı bahçeden.

- Özür dilerim, dedi. Kalsın kalanı.
- Hayır! Buyurdu mübarek zat. Gir de al tamamını.