Ä°stanbul’da yaÅŸayıp orada vefat eden Velilerden Muhammed Kâmil Efendi ”rahmetullahi aleyh“, bir gün ÅŸunu anlattı cemaatine:

Aliyyül Mürtezanın “radıyallahü teâlâ anh” annesi Fatıma hatun “radıyallahü anha“ bir gün Efendimiz aleyhisselamı ziyarete gelmiÅŸti.

Resulullah efendimiz o sırada evinde Kur’an-ı kerim okuyordu.
O gelince sesli olarak devam etti okumaya.

Ve bir âyet-i kerime geçti ki, mealen; “Ä°nsanlar mahÅŸerde çıplak olarak haÅŸr olunurlar” buyuruluyordu.

Fatıma hatun bunu duyunca çok üzüldü.

Ve arzetti Resulullaha:
- O gün bizim halimiz nice olur ya Resulallah?

Resulullah efendimiz teselli buyurdular:
- Üzülme! Åžu gömleÄŸimi kefen olarak giyersen, o gün açık olmazsın.

Siz kefilsiniz deÄŸil mi?

Kadıncağız aldı gömleÄŸi.
Ama işi de sağlama bağladı.

- Siz kefilsiniz deÄŸil mi?
- Evet, ben kefilim.

Efendimiz aleyhisselam, sonra Münker ve Nekiri anlatıp;
- Mezarda korkunç ÅŸekilde gelir, herkesi sorguya çekerler, buyurdular.

Kadıncağız bunu duyunca da çok üzüldü:

Ve arzetti.
- Korkuyorum ya Resulallah. Bana da öyle korkunç gelirlerse ne yaparım kabirde?

Resulullah efendimiz yine teselli buyurdular:
- Korkma! Sana korkunç gelmezler.

Sonra açtılar ellerini:
- Ya Rabbi! Münker ve Nekir’i korkunç surette gönderme Fatıma’ya. Güzellikle gelsinler. Mezarı geniÅŸ ve rahat olsun, diye dua ettiler.

Şimdi rahatladım

Fatıma hatun müsterih oldu.
Sevincinden güldü ve
- Şimdi rahatladım ya Resulallah! dedi.

Yıllar geçti aradan.
Fatıma hatun vefat etti.

Resulullah efendimize haber verdiler.
Üzüldü, mahzun oldu ve;
- Üzerimde hakkı çoktur. Ben küçükken analık yaptı bana, buyurdular.

Cenaze namazını bizzat kıldırıp, mübarek eliyle indirdiler kabrine.
Orada biraz bekleyip sonra hitab ettiler:

- Ya Fatıma, sana kefil olduÄŸum hususlar gerçek oldu mu?

Cevap net geldi:
- Evet ya Resulallah! Ä°kisi de gerçekleÅŸti. Kabrim de geniÅŸ ve rahat. Mükafatını versin sana Hak teâlâ.