Evliyanın en büyüklerinden Behaeddin-i Buhari “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün;
- Din, nasihattir, buyurdu. Herkes, elinde ne imkan varsa, onunla dine hizmet etmeli, Allah’ın kullarına emr-i marufta bulunmalıdır.

Sordular:
- Nasıl emr-i maruf yapalım efendim?
Cevaben;
- İlmi olan, ilmiyle. Malı olan, malıyla. Mevkisi olan, mevkisiyle, buyurdu.

Sonra şunu anlattı:
Hazret-i Ömer “radıyallahü anh”, eshab-ı kiramın büyüklerinden birini, bir ÅŸehre vali tayin etmiÅŸ ve birkaç sahabi ile kendisini uÄŸurlarken ayaküstü nasihat etmiÅŸ.

- GittiÄŸin yerde sakın Allah’a ÅŸirk koÅŸma! BeÅŸ vakit namazını evvelki vakitlerinde kıl! Ramazan gelince oruçlarını tut! Zengin olursan zekatını ver ve hacca git! Ve asla yalan söyleme! buyurmuÅŸ.
Ve uğurlamış kendisini.

O gidince, eshab-ı kiram;
- Ey halife! Bunlar zaten bilinen ÅŸeyler. Kaldı ki bu zat, eshabın büyüÄŸü ve Cennetle müjdelenmiÅŸ bir kiÅŸi. Böyle nasihat etmenizin hikmetini anlayamadık, demiÅŸler.

BuyurmuÅŸ ki:
- Din, nasihattir kardeÅŸlerim. BildiÄŸi ÅŸeyler de olsa en mühim hususları söyledim kendisine. Bunlardan daha mühim ÅŸey yok ki. BaÅŸka ne söyleseydim?

Dünyayı terk etmek nedir?

Bir gün de sohbetinde;
- Dünyayı terk etmek demek, kalbin onu sevmemesi, ona düÅŸkün olmaması, kıymet vermemesi demektir, buyurdu.

Sordular
- Ona düÅŸkün olmamak nasıl anlaşılır efendim?
- Varlığı ile yokluğu eşit olmakla anlaşılır.

- Bu nimete nasıl kavuşulur efendim?
- Buna kavuÅŸmak için bu nimete kavuÅŸmuÅŸ olan Allah adamlarının yanında yetiÅŸmek lazımdır. Bu büyüklerden biri ele geçerse kıymetini bilmeli, onların emirlerini yapmaya, canla baÅŸla sarılmalıdır.