Evliyanın en büyüklerinden Seyyid Nur Muhammed “kuddise sirruh” hazretlerine, bir gün bazı sevenleri;
- Efendim, imanı olmayanları sevmek hakkında ne dersiniz? diye sordular.

Cevap olarak;
- Onları sevmek tehlikelidir, buyurdu. Çünkü kâfirler Allahü teâlânın düşmanıdır. Onları sevmek, insanı Allahü teâlâya düşman olmaya sürükler.

Ve ekledi:
- Hadis-i şerifte; (Bir kimse, Allahü teâlânın düşmanlarını düşman bilmezse, hakiki iman etmiş olmaz) buyuruldu.

Ve daha açıkladı:
- Sevenin, sevgilinin sevdiklerini sevmesi ve sevmediklerini sevmemesi lazımdır. Bu sevgi ve düşmanlık, insanın elinde değildir.

Mümin, müminleri sever

Bir gün de sohbetinde;
- Müslüman olan, mümin kardeşlerini sever. Kâfirleri sevmez, buyurdu. Bu, imanın şartıdır zaten.

Ve izah etti:
- Bu sevgi ve nefret insanın elinde değildir. Kendiliğinden hasıl olur. Dostun dostları, insana sevimli, düşmanları ise çirkin görünür.

Devam etti:
- Bir kimse, “Ben falanı seviyorum” derse, onun düşmanlarından uzaklaşmadıkca, bu sözüne inanılmaz. Ona münafık denir.

Ve ekledi:
- Büyüklerimiz; (Biri, senin hocanı üzer, sen de buna üzülmezsen, köpek senden daha iyidir) buyuruyorlar.

Nimet ne kadar büyükse…

Bir gün de sohbetinde;
- Kardeşlerim, nimet ne kadar büyükse, şükür de o kadar çok olmalıdır, buyurdu.

Sordular:
- En büyük nimet nedir efendim?
- Doğru iman sahibi olmaktır. Ölümden sonra sonsuz bir hayat var. Orası için hazırlanın.

- Nasıl hazırlanalım efendim?
- Allahü teâlânın dinini öğrenin. Bize ne emretmiş? Neyi yasak eylemiş? Bunları öğrenip, gereğini yapın ki, en iyi hazırlık budur işte.