Ahmed bin Hadraveyh “rahmetullahi aleyh”, Evliyanın büyüklerindendir.

Hâl ehli bir zat olup, kerametleri vardı.
Belh şehrinde yaşayıp, İbrahim Edhem hazretleri ile sohbet etti.

Bir sohbetinde;
- Bir kimse doğru yolu bulmakta muvaffak olamıyorsa, bunun sebebi, onun basiretsizliğidir, buyurdu.

Belh emirinin kızı Fatıma, çok güzel, ihlas sahibi ve saliha olup, bu zatın Hak dostlarından olduğunu öğrenmişti.

Biriyle haber gönderip;
- Beni babamdan iste! diye ricada bulundu.

Kabul etmeyince üzüldü.
Bu defa başka biriyle;
- Ben seninle, nefsim için değil, Allah rızası için evlenmek istiyorum. Seni ben, yol kesici değil, Hak yolunu gösteren bir rehber biliyordum, yoksa yanılıyor muyum? diye haber gönderdi.

Ahmed bin Hadraveyh hazretleri bu haberi alınca kabul etti.
Ve gidip istedi bu kızı babasından.

Babası, memnuniyetle verdi kızını bu Allah adamına.
Ve evlendiler.
Sonra hanımını alıp Nişabur’a yerleşti.

Merkebi niye kestirmiş?

Bir gün, devrin Evliyasından, Yahya bin Muaz-ı Razi hazretleri “rahmetullahi aleyh” geldi bu zatın ziyaretine.
Uzak diyardan gelmişti.

Hanımı Fatıma buna o kadar sevindi ki, o zatın şerefine bir çok koyun kesip ziyafet verdi o yörenin halkına.
Evini, şamdanlarla donattı.

Sonra da;
- Merkebi de kesin! diye emretti hizmetçisine.

Beği bunu öğrenince;
- Yâ Fatıma, merkebi niçin kestiriyorsun? diye sordu.

Cevaben;
- Kerem sahibi bir Allah dostu, kerem sahibi bir Allah dostunu ziyarete gelmiş, dedi. Bu, ne büyük şeref.

Ve ekledi:
- Biz insanlar bayram yaptığımız gibi, köpekler de bayram etsin istedim.