Abdullah-ı Ensari “rahmetullahi aleyh”, Hanbeli mezhebinde büyük hadis âlimidir.

Nesebi, Eba Eyyüb-i Ensari hazretlerine ulaştığı için Ensari ismiyle meşhur olmuştur.

Herat şehrinde, seksenbeş yaşlarında vefat etti.
Dört yaşında iken ilim tahsiline başlayıp, bütün din ilimlerine vakıf oldu.

Üçyüzbinden fazla hadis-i şerif ezberledi.
Bütün vakitlerini ilimle geçirir, bu yüzden yemek yemeye bile vakit bulamazdı.

Annesi, lokma lokma yedirirdi eliyle.
Hadis-i şerif toplamak için diyar diyar dolaşıp, nice sıkıntılara katlandı.

Mesela bir gün, ders notlarıyla bir yere gidiyordu ki, şiddetli bir yağmura tutuldu birden.

Ders notları ıslanmasın diye rüku vaziyetinde gitti uzun yolları.
Çünkü o notlar, canından kıymetliydi onun için.

Kendisi anlatıyor:
- Kışın, cübbem yoktu.
Hele bizim diyarda, havalar çok soğuk olurdu.

Evimde, tek bir hasır vardı bir de kerpiç.
Bir de yorgan olarak kullandığım bir keçem vardı ki, o da kâfi gelmiyordu. Başıma çeksem, ayağım açılır, ayaklarıma çeksem, başım açık kalırdı.

Ama dert değildi bunlar.
Asıl dert, günah işlemekti bizim için.

Mürşidini incitirse…

Bu zat, bir sohbetinde;
- Bir hakiki mürşidin sohbetine kavuşmak, nimetlerin içinde en büyük olanıdır, buyurdu.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü o büyüklerin bir şefkatli nazarı, kalbdeki karartı ve pasları temizler de ondan, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Kâbe, Mina, Arafat her zaman bulunsa da böyle mübarek bir zat her zaman ele geçmez. Bu yolda ilerleten vasıta, böyle kâmil bir zata sevgi ve itaattir.

Şöyle bitirdi:
- Ama o mürşidin kalbi incitilirse, bundan büyük felaket olmaz işte.