Hakim-i Tirmizi “rahmetullahi aleyh”, halis Allah adamlarındandır.
Büyük hadis imamıdır aynı zamanda.

Gençliğinde, temiz kalbi ilim öğrenmek için yanıyor, ilim tahsil etmenin yollarını arıyordu.

İki de arkadaşı vardı ilim öğrenmek isteyen.
Bir gün, üçü uzun uzun konuştuktan sonra;
- İslamiyet’i öğrenebilmek için sefere çıkmalıyız, diye karar verdiler.

Hakim, koşarak geldi annesine.
- Anneciğim, biz sefere çıkıyoruz.

Annesi şaşırdı:
- Ne seferi oğlum?
- İlim öğrenmeye anne. Bir âlim bulup dinimizi öğreneceğiz.

- İyi de yavrum ben hastayım, sen de biliyorsun bunu. Beni kime bırakıp da gidiyorsun?

Annesi üzülünce, vazgeçti gitmekten.
Ama ilim öğrenme aşkı silinmedi kalbinden.

İki arkadaşı gittiler.
O ise, tenhalarda için için ağlayıp gözyaşı dökerdi.

Bir gün yine tenha bir yere gidip, kendi kendine;
“Onlar gitti. Yakında âlim olarak dönecekler. Ben ise cahil kaldım. Yâ Rabbi, din ilmini bana da nasib et!” diye yalvardı.

Ağlayıp, gözlerinden kanlı yaşlar akıtıyordu ki, sevimli ve nur yüzlü bir ihtiyar geldi yanına.

Yaklaşıp, şefkatli bir sesle sordu:
- Oğlum, niçin ağlıyorsun?
- Arkadaşlarım ilim öğrenmek için sefere çıktılar. Ben gidemedim. Onun için ağlıyorum efendim.

- Niçin gidemedim oğlum?
- Annem hasta. Onu yalnız bırakamadım efendim.

İstersen ben öğreteyim

O nurlu zat;
- Madem annene hizmet ediyorsun. Allah seni mahrum etmez, dedi.

- Sahi mi? Mahrum etmez mi efendim?
- Evet yavrum. İster misin her gün gelip, din bilgilerini sana ben öğreteyim?

- Hem de çok isterim.
- Pekâlâ, hemen bu gün başlayalım öyleyse.

Ve başladılar derse.
Üç sene devam etti bu dersler.

Üç yılın sonunda Hızır “aleyhisselam” olduğunu öğrendi bu zatın.

Soranlara;
- Anneme hizmetimin mükafatı olarak bu büyük nimete kavuştum, buyururdu.