Ebu Ali Cürcani “rahmetullahi aleyh”, Evliyanın büyüklerindendir.

Ekseri ölüm ve ahiretten bahsederdi sevdiklerine.

Bir gün;
- Efendim, insan kabre girince, hali nasıl olur? diye sordular.

Cevabında;
- Bir kimse vefat edince, onun için değişik bir hayat başlar, buyurdu. Defin bitip, cemaat dağılırken, ayak seslerini işitir o gidenlerin. Mezarında yalnız başına kalır. Amellerinden başka kimse olmaz yanında.

Şöyle devam etti:
- İnsanlar ayrılınca, mezarı seslenir ona.

Der ki:
- Ey Ademoğlu! Nihayet içime girdin. Buranın nasıl bir yer olduğunu biliyor muydun? Yoksa öğrenmek lüzumunu hissetmedin mi? İşte görüyorsun ki, burası hem dardır, hem de karanlık. Hem olmaz bu yerde ne yatak, ne de yastık.

Mezar, devam eder konuşmaya:
- Dün, üstümde gururla gezip dolaşırken kabir nasıl bir yerdir diye hiç merak etmedin mi? İşte gördüğün gibi benim içim böcek ve akreple doludur. Hazırlıksız geldinse, vay haline!

Ve ekler:
- Üstümde, çok günahlar işledin de tövbe etmedinse, şimdi benim içimde azabtan kurtulamazsın.

Şöyle bitirir:
- Eğer hazırlıksız geldinse, seni bu azaplardan ne malın kurtarabilir, ne de paraların.

Ölüme hazır olun!

Bir gün de genç birisi nasihat istedi bu büyük Veli’den.

Ona cevaben;
- Ölüme hazırlıklı ol ki, ecel gelince geri döndüremezsin, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kötü sözlerden de dilini koru ki, mahşerde seni mahcub etmesin.

Şöyle devam etti:
- Bir sözü söylemeden, sonunu düşün. Zira senden, onun hesabı sorulacak ahirette. Cevabını verebileceksen, onu söyle, yoksa kapat ağzını. Hazret-i Ebu Bekir radıyallahü anh, ağzına taş koyardı.

Genç sordu:
- Niçin efendim?
- Lüzumsuz bir şey konuşmamak için.

Şöyle bitirdi:
- Büyükler, çok düşünür, az söylerler. Zira Peygamberimiz “aleyhisselam”; “Susan kurtuldu” buyurmuştur.