Evliyanın büyüklerinden olan Muinüddin-i Çeşti “rahmetullahi aleyh”, yedi günde bir lokma kuru ekmeği, suya batırıp katıksız yer ve şükrederdi.

Hırkası eskiseydi, kendisi yamar, sonra yine eskiyince yama üstüne, tekrar yama yapardı.

Bir seyahatte Beytullah'a uğradı bir gün.
Kâbe’yi tavaf edip, dua etti Allah'a.

Oradan, Medine'ye geldi ve Ravda-yı şerifte Resul-i müctebayı “aleyhisselam” baş gözüyle gördü.

Şöyle ki;
Mescid-i Nebi'ye girer girmez, Ravda’dan;
- Yâ Muinüddin, gel! diye bir ses işitti.

Bu ses, bizzat Resulullahın “aleyhisselam” mübarek kabrinden geliyor ve;
- Bana, Muinüddin'i çağırınız! diyordu.

Türbedar, cemaatin arasında dolaşarak;
- Muinüddin! Muinüddin! diye seslenmeye başladı.

Birkaç yerden;
- Buyur! buyur! diyenler olunca, şaşırdı.

Ravda’ya geri geldi ve;
- Hangisi gelsin? diye sordu.

Ve edeble cevap beklerken;
- Çeşti olanı gelsin! buyurdu Efendimiz “aleyhisselam”.

O zaman cemaate hitaben;
- Efendimiz “aleyhisselam”, Muinüddin Çeşti'yi çağırıyor! diye seslendi.

Büyük Veli, edeble Ravda’ya yaklaştı.
Ve baş gözüyle gördü Efendimizi “aleyhisselam”.

Öyleyse ölüme hazırlan!

Bu zat, nasihat isteyen bir gence;
- Evladım, Azrail “aleyhisselam” ruhunu almaya gelirse, kov gitsin! buyurdu.

Delikanlı şaşırdı:
- Nasıl olur efendim? Melek hiç kovulur mu?
- Öyleyse şimdiden ölüme hazırlan!

Sonra buyurdu ki:
- Mezarda, Münker-Nekir melekleri gelince, kov onları da. Seni suale çekmesinler.

- Onları da kovamam efendim.
- Öyleyse kabir suallerine cevap hazırla.