Şakik-i Belhi “rahmetullahi aleyh”, Belh şehrinde yaşıyan büyük Velilerdendir.

Gençliğinde tüccarlık yapıyordu.
Ve bir zaman mal almaya Türkistan’a gitmişti.
Orada dolaşırken bir puthane görüp içeri girdi.

Baktı ki, yaşlı bir adam, bir putun önünde ibadet ediyor.
Yanına yaklaşıp sordu:
- Ne yapıyorsun böyle?
- İbadet yapıyorum.

- Niçin cansız bir puta tapıyorsun? Bu putun, ne kendine faydası olur, ne de sana. Halbuki seni yaratan bir ilah var ki, Ona tapan, her türlü muradına kavuşur. O hakiki ilah, Allahü teâlâdır.

Putperest;
- Söylediğin doğruysa, niçin yurdundan çıkıp da tâ buralara geldin? dedi. Bahsettiğin o Allah sana rızık verirken, sen gelmiş, buralarda rızık arıyorsun. Yazıkları olsun sana.

Hazret-i Şakik, çok haklı buldu adamın sözlerini.
Ve oradan ayrılıp, tuttu Belh'in yolunu.

Nereden geliyorsun?

Bu defa da bir mecusiye rastladı yolda.
Mecusi sordu kendisine:
- Buraya niçin geldin?
- Ticaret için.

- Nereden geliyorsun?
- Belh şehrinden.
- Bunun için geldiysen yazıklar olsun. Rızık için Belh’ten kalkıp da tâ Türkistan’a gelinir mi hiç?

Ve ekledi:
- Kısmetinde olmayan bir rızkın peşindeysen, yıllarca gezsen de, ele geçiremezsin. Kısmetini arıyorsan, niçin arkasında koşuyorsun? O, senin için ayrılmıştır. Aramana lüzum yok. Gelip bulur seni.

Onun bu sözlerini de çok beğendi.
Ve o gün soğudu dünyadan.
Ahirete çevirdi yüzünü.

Kendi kendine;
“Bana, önce ahiret lazım. Öyleyse önce dinimi öğrenmeli, sonra da öğrendiklerimle amel etmeliyim. Hem sonra Hak teâlâ beni ibadet için yarattı”, dedi.

Böyle düşünüp, ilme verdi kendini.
Ve İslam ilimlerini öğrendi önce.

Ve çalışıp, büyük evliya oldu.
Kararmış gönülleri, iman nuruyla doldurdu.