Ubeydullah-ı Ahrar “kuddise sirruh” hazretleri, çok mütevazı idi. Kiminle karşılaşsa, mutlaka dua isterdi o kimseden.

Kendisi anlatıyor:
Büyük küçük, hür köle, kiminle karşılaşsam, hiç tanımasam bile,
- Bana dua et,diye yalvarıyordum.

Eğer dua ederse, uçuyordum sevinçten.

Bir gün, başımdan şöyle bir hadise geçti:
Verimli bir tarlası vardı annemizin.
Annem, o tarladan buğday kaldırdıkça, benim hissemi de gönderiyordu bana.

Bir sene, yine göndermişti hissemi.
Ben, o buğdayları boşaltmıştım kilere.

Döndüğümde, buğdayı getiren adamın geri gitmiş olduğunu gördüm.
Niçin o kimsenin duasını almadım diye çok üzüldüm.
Hatta ağladım.

Ne olur bana dua et!

Peşinden koşup kendisine yetiştim ve;
- Ne olur bana dua et. Belki senin duanla bağışlar beni Rabbim. Ve senin duanla düzelir belki hâlim, diye yalvardım.

O kişi hayret edip;
- Sen ne diyorsun? dedi. Herhalde beni başkasına benzettin.
- Hayır, seni kimseye benzetmedim. Ne olur, dua et bana.

O yine hayretle;
- Ama ben cahil biriyim. Yüz yıkamayı bile bilemem. Ama madem istedin, pekâlâ, sana bir dua edeyim, dedi.

Ve ellerini kaldırıp;
- Yâ Rabbi, aç bu gencin kalb gözünü, diye yalvardı.

Anında kabul oldu duası.
Kavuştum muradıma.

En kıymetli ibadet

Bir gün de bir talebesi;
- Hocam, dinimizde en kıymetli ibadet nedir? diye sordu.

Cevaben;
- En kıymetli ibadet namazdır, buyurdu.

- Namaz mı hocam?
- Evet oğlum. Namaz, imandan sonra en kıymetli ibadettir dinimizde. Bir vakit namazı özürsüz kazaya bırakan, seksen hukbe Cehennemde yanacaktır.

Delikanlı, hukbe kelimesini ilk defa duyuyordu.
- Hukbe ne kadar zamandır efendim?
- Seksen ahiret senesidir ki, her günü, seksen dünya senesi kadardır.