Ubeydullah-ı Ahrar “kuddise sirruh” hazretleri, hocası Yakub-i Çerhi hazretlerine üç ay hizmet edip icazet almıştı Ondan.

Başkaları senelerce hizmet ettikleri halde bu nimete kavuşamamışlardı.
Bir gün sebebini sordular kendisine.

Yakub-i Çerhi hazretleri “rahmetullahi aleyh”;
- Başkaları da Onun gibi gelseydi, onlar da böyle çabuk icazet alırlardı, buyurdu.

Sordular:
- O nasıl geldi ki efendim?
- O, yağını, fitilini hazırlamış olarak geldi. Biz sadece yakmak için ateş verdik ona.

Binüçyüz çiftliği vardı

Velhasıl üç ay içinde kalbine nurlar doldu.
Ve yirmidokuz yaşında, Veliyy-i kâmil oldu.

Memleketine dönüp, ziraatle uğraştı.
Mahsulleri o kadar bereketli oldu ki, binüçyüzden ziyade çiftliği vardı kendisinin.

Ve her birinde üçer bin amele çalışıyordu.

Anbarına giren şey, öyle çok bereketlenir ki, bir yılda, sekizyüz bin batman uşur verirdi.

Bu kadar zengin iken, mal sevgisinin zerresi bile yoktu kalbinde.
Herkese o kadar bol ihsanlarda bulunurdu ki, Onun yaptığı gibi kimse yapamazdı.

Başkaları rahat etsin diye kendisi yüklenirdi her türlü meşakkati.

Tanıdık tanımadık,
Dost düşman, herkesin yardımına koşardı hiç ayırım yapmadan.

Öyle ki, iyilik ve ihsanları dillere destan olmuştu.

İmanın esası

Bir gün, bazı sevdikleri bu zata gelip;
- Efendim, Muhammed “aleyhisselam”ın, Allahü teâlânın Peygamberi olduğuna inanmak ne demektir? diye sordular.

Cevabında;
- Onun bildirdiği emir ve yasakların hepsinin, Allahü teâlânın emir ve yasakları olduğuna inanmak, hepsini kabul etmek ve beğenmek demektir, buyurdu.

Sordular:
- Böyle inanan kimse, bunlardan bazılarına uymazsa imanı gider mi efendim?

- Hayır, gitmez.