Muhammed Baki Billah hazretleri “rahmetullahi aleyh” çok mütevazı olup, kendini kusurlu görüyordu daima.

Talebesinde kötü bir hâl görseydi, kendinde arardı kusuru.

- Bütün bunlar bizden oluyor. Bizdeki bozukluklar, onlara aksediyor, biz iyi olsaydık, talebemiz de iyi olurdu, buyururdu.

Emr-i marufu da yumuşak yapar, bir gönül yıkmamaya çok dikkat ederdi.

Birini uygunsuz iş yaparken görse, ona direkt olarak söylemez,
- Bu, doğru değil, diye ortaya söylerdi.

Onun yanında kimse kimseyi kötüleyemezdi.
Çünkü bilirlerdi böyle şeylere çok üzüldüğünü.

Hatta kimsenin kalbinden bile geçemezdi böyle şeyler.
Zira birinin kalbinden geçseydi, hemen anlayıp, bir yoluyla ikaz ederdi onu.

İhlas ne demektir?

Bu zat, ihlastan bahsederdi sık sık.

Bir gün de bazı sevdikleri;
- İhlas nedir efendim? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- İhlas, samimiyettir, buyurdu. Yani her işi, yalnız Allah için yapmaktır. İhlassız amellerden kula fayda gelmez.

Şöyle özetledi:
- Nice oruç tutanlar vardır ki, o oruçtan kârları açlık ve susuzluk, nice ibadet yapanlar da vardır ki, bundan kârları, sadece yorgunluktur.

Müminin alameti

Bir gün de talebesiyle sohbet ediyordu.
Ancak talebeden birinin suratı asıktı nedense.

Bu hâl, dikkatini çekti mübarek zatın.

Mevzuyu değiştirip;
- Çocuklar, müminin alameti güler yüzdür, buyurdu. Münafığın alametiyse çatık kaş ve asık surattır.

Ve ekledi:
- Elhamdülillah hepimiz mümin olduğumuza göre asık surat yakışmaz bize.

Sonra belli etmeden baktı o talebeye.
O asık suratı gitmişti çocuğun.
Tatlı bir tebessüm yerleşmişti onun yerine.