Hace Mevdud-i Çeşti hazretleri “rahmetullahi aleyh” vefat etmeden az önce;
- Kardeşlerim, insan ne kadar ahmaktır ki, kendi Yaradanına durmadan isyan ediyor, buyurdu. Buna rağmen, kendi günahlarını görmez de, başkalarının ayıplarını araştırır.

Ve ilave etti:
- Her gün, türlü türlü günahları işler de, yine hiç üzülmeyip keyf eder gayet rahat.

Şöyle bitirdi:
- Halbuki bu gün yarın mutlaka ölecek ve bunların hesabını bir bir verecektir Sahibine.

Yüzün niçin nurlu?

Bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, her şeyin bir alameti vardır ve onun varlığı onunla anlaşılır, buyurdu. Allah’ın rahmetinden uzak olan kimsenin alameti de Allah korkusu ile ağlamamaktır.

Sonra şunu anlattı:
Bir gece rüyamda bir huri gördüm. Yüzü çok parlak ve nurlu idi.

Merak edip;
- Senin yüzün neden böyle çok parlak? diye sordum.
- Senin gözyaşlarından, dedi.

Ve izah etti:
- Sen bir gece, Allah korkusu ile ağlamış ve gözlerinden sel gibi yaşlar akmıştı. Ben o yaşları alıp yüzüme sürdüm.

- Sebep bu mu yani?
- Evet. Biz hurilerin yüzü böyle göz yaşlarıyla parlıyor. Akan yaş nisbetinde artıyor güzelliğimiz.

Herkesle iyi geçinin!

Bir gün de sevdiklerine;
- Kardeşlerim, herkesle iyi geçinin ama kendinizle asla, buyurdu. Kimseye kızmayın, kendinize kızın. Herkesi sevin, kendinizi sevmeyin.

- Neden efendim? dediler.
- Kim kendisiyle iyi geçinir, kendine kızmaz ve kendini severse, o kişi zarardadır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Çünkü kendinden maksat, onun nefsidir. Nefs, düşmanıdır insanın. Ona günah işletip Cehenneme sokmak ister. İşte sebep bu.