Mevlana Halid-i Bağdadi “kuddise sirruh” hazretleri, hocası Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” himmetiyle yetişip kemale gelmişti.

Üstadı, kendisine icazet verip;
- Ey Halid! Şimdi memleketine dön. Sen de bu nurları Hak âşıklarını kalbine sal ve kavuştur onlar Rablerine, buyurdu.

Mevlana Halid hazretleri;
- Efendim, bizim diyarda öyle âlimler var ki, pek fazla itibar ve şöhret sahibidirler. Hatta diğer âlimler de onlara saygılıdırlar, diye arzetti.

Ve ekledi:
- Ben bu işe kalkışırsam, halk beni kabul etmez, serzeniş yaparlar.

Ayağına yüz sürerler

Üstadı cevabında;
- Ey Halid! Sen oraya gidince, vaziyet değişir, buyurdu. Sen o halka doğru yolu anlat. Göreceksin ki, herkes gelip ayağının tozuna yüz sürecek, o itibarlı dediğin âlimler de sana hizmetçi olacaklardır.

Sonra, bütün talebe ve ahaliyle birlikte uğurladılar kendisini.
Şehirden dört mil kadar yürüyerek.
Ve gözyaşları içinde.

O gidince talebeye dönüp;
- Halid her şeyi aldı, götürdü, buyurdu.

Sonra da bir mektup yazıp gönderdi kendisine.

Mektup şöyle:
- Ey Allah’ın sevgili kulu Mevlana Halid! Esselamü aleyküm. Tepeden tırnağa kadar kusur içinde olan bu fakire öyle çok nimetler gelir ki, bunların şükrü için ne desem azdır. Zira bu nimetler söze ve yazıya sığmaz. Vücudumun her kılı dile gelse de şükrünün zerresini eda edemezler.

Senin elin, benim elimdir

Şöyle devam etti:
- Bu nimetlerin en büyüğü de sizi tanımamdır. Sizinle iftihar ediyorum. Çünkü bu yol, sizinle kuvvetlenip yayılacaktır. Alem, sizin teveccühlerinize kavuşmakla başka alem oluyor. Rabbime şükürler olsun.

Ve ilave etti:
- Baki Billah’ın “rahmetullahi aleyh” talebesi içinde, İmam-ı Rabbani hazretlerinin “kuddise sirruh” yeri nasıl ayrı idiyse, ben de sizinle iftihar ediyorum. Siz, o memleketlerin, kutb-u alemisiniz. Zira İslamiyet, sizin vasıtanızla dünyaya yayılıyor.

Şöyle bitirdi:
- Şimdi sizin eliniz, benim elimdir. Sizi görmek, beni görmektir, vesselam.