Mevlana Halid-i BaÄŸdadi “kuddise sirruh” hazretleri zamanında Hacı Halil Efendi vardı ki, PadiÅŸahın hususi hizmetlerini yapardı.
Bu kiÅŸi, bir gün sultandan izin alıp, Hac yolculuÄŸuna çıktı Ä°stanbul’dan.
Üsküdar’a geçince, mezarlık tarafından tanıdığı biri çıktı karşısına.
- Hayrola Halil Efendi, nereye böyle?
- Kısmetse Beytullaha gidiyorum.
Cebinden bir mektup çıkarıp uzattı:
- Halil Efendi, şu mektubu cebine koy, unutma, Şam şehrine varınca, Mevlana Halid hazretlerine takdim edersin, dedi.
Halil Efendi mektubu cebine koyup,
- Olur, inÅŸallah veririm, dedi.
Ve devam etti yoluna.
Emaneti unutmuÅŸtu
Åžam’a varınca, sultanın selamını söyleyip valinin konağına yerleÅŸti.
Mevlana Halid hazretleri “rahmetullahi aleyh” de o akÅŸam hizmetçisine;
- Hazırlan, valiye gideceğiz, buyurdu.
Ve birlikte çıkıp gittiler.
Halil Efendi de oradaydı. Fakat Üsküdar’da aldığı emanet mektubu unutmuÅŸtu tamamen.
Mevlana Halid hazretleri önce bir ÅŸey demediyse de mektubu vermeyince hatırlatmak mecburiyetinde kaldı.
Ona bakarak;
- Yanınızda, bize teslim edecek bir emanet olsa gerek, buyurdu.
- Hayır efendim, bende size verecek bir emanet yoktur.
Hazret-i Halid;
- Olacak, buyurdu. Bir bakın cebinize. Üsküdar’da birisi vermiÅŸti onu size.
O zaman hatırladı ve çıkarıp takdim etti hemen.
Ama çok mahcup olmuÅŸtu.
Hacdan sonra Ä°stanbul’a avdet edip, Üsküdar’a varınca, aynı kimse çıktı yolunun üzerine.
- Mektubumu verebildin mi o büyük Veli’ye?
- Evet verdim.
- Hangi gün, hangi saatte verdin, hatırlıyor musun?
- Evet, ÅŸu gün, ÅŸu saat teslim ettim.
Dedi ki:
- DoÄŸru, ben de tam o gün ve o saatte kurtuldum o sıkıntıdan.
|
