Cüneyd-i Bağdadi hazretlerini “rahmetullahi aleyh” sevenlerden biri, alış veriş için çarşıya giderken yolda güzel bir kadın görüp, baktıysa da, sonra toparlanıp tövbe etti hemen.

Eve gelip de aynaya baktığında, simsiyah gördü yüzünü.
Düşününce anladı sebebini.

Harama bakmıştı az önce.
Ne yapsam diye düşünürken Cüneyd-i Bağdadi hazretlerini “rahmetullahi aleyh” hatırladı.

Kendi kendine;
“O, Allahü teâlânın sevgili kuludur. Ona gidip yalvarayım. Benim için istiğfar etsin” diye düşündü.

Yüzü nurlanmıştı

Ancak kendisi Ruhbe’de, o büyük Veli ise Bağdat’ta ikamet ediyordu.
Aralarında hayli mesafe vardı.

- Olsun, dedi ve düştü yollara.
Günlerce yol gidip Bağdat’a vardı nihayet.
Evini öğrenip çaldı kapısını.

Büyük Veli kapı arkasından ismiyle hitab edip;
- Hoş geldin ey filan! Sen, Ruhbe'de harama bak, biz, Bağdat'ta tövbe istiğfar edelim, öyle mi? buyurdu.

Ve açtı kapıyı.
Oturup sohbet ettiler.

Çıkınca aynaya baktı hemen.
Yüzü beyaz olmuş, nurlanmıştı üstelik.

Zira feyz almıştı bu büyük Veli’den.

Sertlikle olmaz

Bir gün de, mahalleden bir gence;
- Evladım, insanların kaybettiğini bulmaya çalış, buyurdu.

Genç merak etti:
- O nedir ki hocam?
- Sevgi ve muhabbettir. Zira sertlikle bir yere varılamaz. Sert insan, yalnız adamdır. Yalnız kalmaya mahkumdur.

Ve ekledi:
- Şahsen ben sert olamıyorum. Yaratılışım öyle. Kusur görme özelliğim yok. Kimsenin kusurunu göremiyorum. Onun için karlı havayı çok seviyorum.

Genç merak etti:
- Neden efendim?
- Çünkü kar, bütün kötülükleri, pislikleri örtüyor. Çirkinlikleri göstermiyor. Onun için seviyorum.