Ahmed bin Mesruk hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Horasan’da yetişen büyük Velilerdendir.

Haramdan öyle çok kaçardı ki, bu yüzden bir çok mubahı da terk ederdi.
Onu gören, Evliya olduğunu anlardı hemen.

Her işte Allahü teâlânın rızasını düşünür;
“Yâ ilahi, bizi ateşte yakma!” diye yalvarırdı.

Kalbini Allah sevgisi sarmıştı.

Sevdiklerine;
- Bir muhabbet, Allah için değilse, o sevgi, onun için öldürücü zehirdir, buyururdu.

Er geç pişman olur

Bir gün de sohbetinde;
- Kardeşlerim, bir gönül, Allah’tan gayrisine tutulmuşsa, yıkılmış demektir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir kul, Rabbinden gayri bir şeyden haz duyarsa, o şey, onun için dert ve maraz olur ilerde. Ve kim Allah’tan başkasına yakınlık duyarsa, er veya geç pişman olur.

Ahirette neler sorulacak?

Bir gün de;
- Ahirette neler sorulacak? diye sordular.
- Dört şey, buyurdu.

- Onlar nedir efendim?
- Vücudunu nerede eskittiği, vaktini nerede harcadığı, ilmini nerede kullandığı, parayı nereden kazanıp nereye sarfettiği.

Hem namaz kılıyor…

Dinleyenlerden biri;
- Hocam, bazıları hem namaz kılıyor, hem de kötü işler yapıyor. Buna ne dersiniz? diye sordu.

Cevabında;
- İnsanı kötülüklerden ancak kabul olan namaz korur, buyurdu.

- Hangi namaz kabul olur efendim?
- Farzlarına, vaciblerine, sünnetlerine hatta müstehaplarına tam uyarak kılınan namazı Allahü teâlâ kabul eder. O kişi istese de kötülük yapamaz artık.