Ebu Bekr bin Hüvara “rahmetullahi aleyh” hazretlerine, bir gün bazı sevdikleri;
- Efendim, Irak’ta meşhur Evliyalardan kimler var? diye sordular.

Cevabında;
- Bu yerde, sekiz Evliya vardır, buyurdu.

Ve saydı herbirini tek tek.
Ancak sonuncusunu hiç işitmemişlerdi.

Zira sekizinci olarak Abdülkadir-i Geylani hazretlerini “rahmetullahi aleyh” saymıştı mübarek zat.

Oradakiler;
- Efendim, biz bu zatın ismini hiç duymadık, dediler. Onu bize tanıtır mısınız.

Buyurdu ki:
- Bu zat da Iraklıdır. Halen Bağdat’ta yaşıyor. Evet bugün Onun ismini kimse duymamışsa da, çok yakında tanımayan kalmaz kendisini.

Şöyle devam etti:
- O, zamanının en büyük Velisi olacak ve insanların kalbine feyiz ve nur salacaktır.

Aradan uzun seneler geçmişti ki, Abdülkadir-i Geylani ismi duyuldu her tarafta.

Hatta dillere destan oldu.
İnsanlar bu günü hatırlayıp;
- Bunu, yıllar önce İbni Hüvara hazretleri bize müjdelemişti, dediler.

Ateşte yanmaz

Bu büyük zat, bir gün yakınlarına;
- Benim kabrimi, kırk Çarşamba kim ziyaret ederse, o kimseye, Cehennem ateşinden kurtulduğuna dair bir berat verilir, buyurdu.

Bir gün de;
- Kim benim kabrimi ziyaret için gelirse, vücudunun ateşte yanmaması için Rabbimden söz aldım, buyurmuştur.

Çok istiğfar edin!

Bir gün de kendisinden nasihat istediler.
- Çok istiğfar edin, buyurdu.

- Hangi vakitlerde efendim? dediler.
- Her vakit. Ama bilhassa beş vakit namazı kılınca.

- Başka efendim?
- Bir de herkes uyurken. Yani seher vakitlerinde.

Ruhun gıdası, vermektir

Bu zat, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, bedenin gıdası yemek, ruhun gıdası ise vermektir, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani beden yemekten, ruh ise vermekten zevk alır.

- Peki ne vereceğiz hocam?
- Ne olursa. Parası olan para, ilmi olan ilim.

- Ya verecek birşeyimiz yoksa efendim?
- O zaman bir gülücük olsun verin. Güler yüz göstermek, sadakadır çünkü.