Abdullah bin Mübarek hazretleri, bir zaman uzak bir sefere çıkmıştı ki, bir ara yol kenarında ölü bir merkep gördü.
Yanında da biri oturmuş ağlıyordu.

- Niçin aÄŸlıyorsun? diye sordu ona.

Adam gözyaÅŸları içinde;
- Ben fakir biriyim. Bu hayvanla iÅŸ yapıp geçimimi saÄŸlıyordum. O da ölünce ne yapacağımı ÅŸaşırdım, dedi.

Bu defa sordu ona:
- Pekâlâ, bu hayvanı bana beÅŸyüz dirheme satar mısın?

Gözleri parladı adamın:
- Satarım, ama ölü hayvanı ne yapacaksın?
- Sen sıkıntıdan kurtul, kâfi, buyurdu.

Ve beÅŸyüz dirhemi verip aldı ölü merkebi.
Fakir, sevinerek döndü evine.
O gece, Cenneti gördü rüyasında.

ÖlmüÅŸ merkebi, inci ve yakutlarla süslenmiÅŸ, yeÅŸillikler arasında geziniyor, bir melek de onu gösterip;
- Bu merkebin sahibine müjdeler olsun! diyordu.

Fakir, sevinçle koÅŸtu meleÄŸe:
- Ey melek! O benim merkebimdi.
- Evet senindi, ama öldüÄŸüne aÄŸladın ve sattın onu baÅŸkasına. Bak önünde ne yazıyor?

Fakir bakınca, "Bu binek, Abdullah bin Mübarek'e aittir" yazısını okuyup, çok üzüldü.
Ve uyandı uykudan.
Anlamıştı hatasını.

KoÅŸup yetiÅŸti Abdullah bin Mübarek hazretlerine.

Ondan aldığı o beÅŸyüz dirhemi kendisine uzatıp;
- Ben satıştan vazgeçtim, dedi.

Büyük Veli tebessüm etti:
- Bu geceki rüya için mi vazgeçiyorsun?
- Evet.

- Pekâlâ ben de vazgeçtim. Ama para sende kalsın. Musibete sabretmek lazım geldiÄŸini anladın deÄŸil mi?
- Evet, çok iyi anladım efendim.