Abdullah bin Mübarek hazretlerinin talebesinden Sehl bin Abdullah vardı ki, yakışıklı bir genç olup, çok takvâ sahibiydi.

Bir sabah derse geldiğinde;
- Artık dersinize gelmeyeceğim, dedi hocasına.

Abdullah bin Mübarek hazretleri;
- Niçin? diye sorunca da;
- Bu gün buraya gelirken, kapı önünde çok ayıp bir hadise vuku buldu, dedi.

- Nasıl bir hadise evlâdım?

O, sıkılarak arzetti:
- Tam kapıya yaklaşmıştım ki, sizin evin kızları dama çıkmış, oradan bana seslenerek, "Gel! gel!" diye işaret ediyor ve herbiri gülerek; "Benim Sehl'im! benim Sehl'im!" diye, beni kendilerine çağırıyorlardı.

Büyük Velî anladı meseleyi.

O gece talebeleri toplayıp;
- Haydi Sehl'in cenazesine gidelim, buyurdu.

Evine varınca, vefat etmiş olduğunu gördüler gerçekten.

Talebeler çok şaşırıp;
- Efendim, siz Sehl'in öleceğini nasıl bildiniz? diye sordular.

Dünkü hadiseyi anlatıp;
- Benim hiç kızım yok, Sehl'in o gördükleri, Cennet hurileriydi. Vefat edeceğini öğrenip, Onu kendilerine davet etmişler, buyurdu.

İHLASIN ALAMETİ

Bir gün de bazı dostları;
- İhlâsın alameti nedir efendim? diye sordular bu zâta.

Cevabında;
- İhlâslı Müslümanı methetseler, hiç sevinmez. Çünkü Onun, insanlarla işi yoktur. O, yalnız Allah rızâsını düşünür. Onu kazanmaya bakar. Her işini, Allah emrettiği için yapar ve sevabını Ondan bekler, buyurdu.