Behlül Dânâ hazretleri, ÅŸehirde dolaşıp, rastladığı kimselere nasihat ediyor, yanlış iÅŸ yapanları görürse, îkaz ediyordu.
Bu hâl, çoklarının hoÅŸuna gitse de rahatsız olanlar da vardı.

Bunlardan birkaçı Halîfeye gidip;
- Behlül'e söyleyin, iÅŸimize karışmasın. Bizim günahımızdan ona ne. Her koyun, kendi bacağından asılır, dediler.

Harun ReÅŸid, hazret-i Behlül'ü saraya çağırıp;
- Ey Behlül, halk senden ÅŸikâyetçi, dedi.

Hazret-i Behlül sordu:
- Ne diyorlar?

- İşimize karışmasın. Her koyun, kendi bacağından asılır, diyorlar.
- Pekâlâ, deyip çıktı saraydan.

Bir kaç koyun alıp, kesti onları.
Ve bacaklarından astı herbirini bir sokağın başında.

Ä°nsanlar bunu görüp;
- Ne olacak, deli iÅŸte! dediler.

Fakat, birkaç gün sonra etler kokmaya baÅŸlayınca iÅŸ deÄŸiÅŸti.
Pis koku, giderek dayanılmaz hâl aldı artık.
Öyle ki, kötü kokudan insanlar nefes alamaz hale gelmiÅŸlerdi.

Hatta kokudan mahallede durulmaz olmuÅŸtu ki, halîfeye koÅŸtular yine.
- Ey halîfe, Behlül'e söyleyiniz. Astığı koyunların kokusundan bizar olduk, dediler.

Harun ReÅŸid, çağırdı hazret-i Behlül'ü.
- Ey Behlül, hak senden ÅŸikâyetçi.

- Neden ÅŸikâyetçilermiÅŸ?
- KöÅŸe baÅŸlarına astığın koyunlardan.

- Ä°yi ama onların dediÄŸini yaptım ben. Her koyunu kendi bacağından astım. Niye ÅŸikâyet ediyorlar ki?

- Ama pis kokudan rahatsız olmuşlar.
- Evet, ben de onu anlatmak istedim onlara. Demek ki, bir kötünün zararını, bütün bir mahalle halkı çekermiÅŸ. Herhalde anlamışlardır.