Habîb-i Acemi hazretlerinin bir kulübesi vardı ki, orada gece gündüz ibâdet ederdi.
Bir gece, elbisesinin söküÄŸünü dikiyordu ki, iÄŸnesini düÅŸürdü elinden.

O anda gün gibi aydınlandı kulübe.
Ä°ÄŸneyi kolayca görüp aldı.
Ama çok utanmıştı.

Yüzünü ellerliyle kapatarak;
- Affet yâ Rabbî, ben buna lâyık deÄŸilim, dedi.
Ve aÄŸladı hayâsından.

NE DERDÄ° VAR ACABA?

Bir komşusu anlatıyor:

Ben her gün akÅŸam eve vardığımda, aÄŸlama seslerini iÅŸitirdim komÅŸumuzun.
Kendi kendime; "Acaba ne derdi var ki böyle aÄŸlıyor?" der, sabah uyandığımda, yine aÄŸladığını duyardım.

Bir gün, hanımından;
- KomÅŸunun ne derdi var? diye sordurdum.

Cevabında;
- Bizim bey, hep ölümü düÅŸünür. AkÅŸam olunca; "Sabaha çıkar mıyım?" diye düÅŸünüp aÄŸlar. Sabah olunca da; "AkÅŸama çıkar mıyım?" der, yine aÄŸlar, dediler.

EN ZOR Ä°Åž NEDÄ°R?

Bir gün sevdiklerine;
- Bu dinde en zor iÅŸ nedir, biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Bu dinde en zor iÅŸ, "doÄŸru yol"u bulduktan sonra o yoldan hiç ayrılmamaktır. Nitekim Hud suresinde, Peygamber Efendimize "aleyhissalâtü vesselâm"; "Emr olunduÄŸun doÄŸru yolda sabit kadem ol. O yoldan ayrılma!" mealindeki âyet-i kerîme inince, Efendimiz aleyhisselâm; "Hud suresi, sakalıma ak düÅŸürdü" buyurmuÅŸlardır.