Davud-i Tai "rahime-hullahü teâlâ" zamanında, insanlar gelip, o zamanın âlimlerinden;
- Hazret-i Davud'un ne hâli var ki, ismi dillerde dolaşıyor. Nereye gitsek, herkes Ondan bahsediyor. Halbuki kendisi insanlardan kaçıyor, diye sordular.

Âlimler;
- Bu, her zaman böyledir. Kim kullardan yüz çevirip Rabbine dönerse, öyle ÅŸeref bulur ki, kimsenin aklı ermez, dediler.

HIÇKIRARAK AÄžLIYORDU

Bir gece, evinin damına çıktı.
Orada günahlarını düÅŸünüp hıçkırarak aÄŸlamaya baÅŸladı.
Sonra gökyüzüne bakıp tefekküre daldı.

Allahü teâlânın azametini fikredip bayıldı ve komÅŸunun damına düÅŸtü kendi damından.
Gürültüyü duyan adam koÅŸtu yukarı.
Zira hırsız var zannetmişti.

Onu görünce sordu:
- Sen mi düÅŸtün yâ Davud?
- Evet, ben düÅŸmüÅŸüm.

- Nasıl düÅŸtün ki?
- Rabbimi tefekkür ediyordum. Sonra mahÅŸerdeki hâlimi düÅŸünüp dehÅŸete kapıldım. Sonrasını hatırlamıyorum.

YAÄžLI YEMEK YER MÄ°SÄ°NÄ°Z?

Bir gün de bazı dostları;
- Zaifsiniz. Size yağlı bir yemek getirsek, yer misiniz efendim? dediler.
- Yerim, buyurdu.

Gerçekten de çok açtı.
Yemeye ihtiyacı vardı.

Ancak yemek gelince deÄŸiÅŸti fikri.
Yiyemedi. Zira az ilerde oturan yetim ve kimsesizleri hatırlamıştı.

YemeÄŸi getirene;
- Sen bu yemeÄŸi, filân evde oturan yetim ve kimsesizlere götür. Onlar yesinler, buyurdu.