Süfyan-ı Sevri "rahime-hullahü teâlâ", Evliyânın büyüklerindendir.
Herkese karşı çok ÅŸefkatliydi.
Hatta hayvanlara bile.

Bir gün çarşıya çıkmıştı.
Kafeste bir kuÅŸ görüp, acıdı hayvana.
Kafes kuşlarından değildi.

Onu satın alıp serbest bıraktı.
O kuÅŸ, her gece, bu zâtın penceresine gelip konar, namaz kılarken Onu seyrederdi.

NÄ°ÇÄ°N ÇOK Ä°BÂDET YAPIYORSUN?

Bir gün de arkadaÅŸları gelip;
- Ey Süfyan! Niçin bu kadar çok ibâdet yapıyorsun? diye sordular.

Onlara şunu anlattı:

Müminler Cennete girdiÄŸinde, çok parlak bir nur görürler ki, Cennetin her yerini kaplamıştır.
Cemal-i ilâhînin nuru zannedip, ona tazim olarak secdeye kapanırlar.
Ancak zannettikleri gibi deÄŸildir.

Melekler onlara;
- Başınızı kaldırın! Bu nur, Hak teâlâ'ya ait bir nur deÄŸildir, derler.

- Ya nedir? deyince;
- Bir huri, sahibinin yüzüne güldüÄŸü vakit hasıl olan bir nurdur, derler.

RESÛLULLAHI SEVÄ°YOR MUSUN?

Bu zât, nasihat isteyen bir gence sordu:
- Resûlullah aleyhisselâmı seviyor musun oÄŸlum?
- Tabii efendim, seviyorum.

- Peki Onun sünnetine, yâni Ä°slâmiyete uyuyor musun?
- Tam uyamıyorum efendim.

Buyurdu ki:
- Resûlullahın "aleyhissalâtü vesselâm" getirdiÄŸi Ä°slâm dînine uymayanın, "Onu seviyorum" sözü doÄŸru olmaz evlâdım.

- Uymadan sevilmez mi yâni efendim?
- Hayır. Sevgi, itaat ister. İtaat etmeyen, sevmiş olmaz.