Bir gün, bir sevdiÄŸi Hallac-ı Mansur hazretlerine gelerek;
- Sabretmenin alameti nedir efendim? diye sordu.

Cevabında;
- Bir kimsenin elini ayağını kesip bir köprüde asarlar, hatta türlü türlü eziyet ederler de, o kimse bütün bunlara sabredip hiç âh-u vah etmezse, iÅŸte sabrın alameti budur, buyurdu.

"Bir kimse" dediÄŸi kendisiydi.
Nitekim bu sözünün üzerinden fazla bir zaman geçmemiÅŸti ki, elini ayağını kesip, bir köprü başında astılar kendisini.

ARÄ°F KÄ°ME DENÄ°R?

Bir gün de sevdiklerinden biri bu zâta gelip;
- Arif kime denilir efendim? diye sordu.

Cevabında;
- Arif o kimsedir ki, onu üçyüzbeÅŸ senesinin Zilkade ayının bitmesine altı gün kala, bir salı günü, BaÄŸdat'ın bir meydanında, ellerini ayaklarını kesip, gözlerini çıkarıp, baÅŸ aÅŸağı olarak idam eder, cesedini de yakıp, külünü savururlar, buyurdu.

Bu sözle, "kendisini" anlatmıştı.
O kimse söylediÄŸi tarihi kaydetti.

O gün geldiÄŸinde, BaÄŸdat'ın bir meydanında, buyurduÄŸu gibi astılar ve cesedini yakıp külünü savurdular.

Ä°dam edilmesine üç gün kalmıştı ki, o gece yatağında bulamadılar kendisini.
İkinci gecesinde, ne Hallac-ı Mansur hazretleri vardı, ne de zindan.
Son gece, hazret-i Mansur da vardı, zindan da.

Hikmetini sorduklarında;
- Haklısınız, buyurdu. Ä°lk gece Rabbimleydim, onun için beni bulamadınız. Ä°kinci gece, Rabbim benimleydi. Onun için ne beni buldunuz, ne de zindanı. Son gece ise beni bulmanız lazımdı, buldunuz. Çünkü beni bulmadan idam edemezsiniz.