Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini sevenlerden ilim ehli biri, bazı talebesiyle bir yere gidiyordu.
Derken siyah bir yılan gördü önünde.
Bastonuyla vurup öldürdü.

O anda âlimin etrafını siyah bir duman sardı. Sonra açıldıysa da, talebeler hocalarını göremeyip, merak ettiler.

Bir saat sonra tekrar geldiÄŸinde;
- Merak ettik hocam, ne oldu? dediler.

Hocaları ÅŸöyle anlattı:

ÖldürdüÄŸüm o yılan, CinmiÅŸ.
Cinler beni tutup, denizin dibine indirdiler.

Orada padişahları varmış.
Onun huzuruna çıkardılar.
Yerde, kanlar içinde bir ölü yatıyordu ki, cinler padiÅŸahının oÄŸluymuÅŸ meÄŸer.

PadiÅŸah, bana hiddetle bakarak;
- Bu gencin suçu neydi ki onu öldürdün? diye kükredi.

- Hayır, onu ben öldürmedim, dedim.

Adamları;
- O öldürdü. Bakın, bastonu da kanlı, dediler.

- Hayır, dedim. Ben bir yılan öldürdüm. Bu kan da onun kanıdır.

Cinler padişahı;
- ÖldürdüÄŸün o yılan, benim oÄŸlumdur. Cezanı çekmek için sen de öleceksin, dedi.

Ve kadıya dönerek;
- Suçunu ikrar etti. Sen de bunun ölümüne karar ver! dedi.

Kadı karar verdi.
Müftüleri onayladı.
Öldürülmem an meselesiydi ki, o anda içimden "YetiÅŸ yâ Gavs-ı âzam!" diye yalvardım.

PadiÅŸah, kılıcını tam boynuma indirecekti ki, nurlu bir zât içeri girdi ve;
- Dur! Onu öldürme! dedi.

- Neden?
- Bu kiÅŸi, Gavs-ül âzam'ın yakınıdır.

PadiÅŸah, "Gavs-ül âzam" ismini duyunca, kılıcını yere atıp;
- Niçin kendini tanıtmadın? dedi.
Ve serbest bıraktı beni.