Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri zamanında BaÄŸdat'ta bir taun hastalığı yayılmıştı.
Her gün, yüzlerce insan ölüyordu.

BaÄŸdat'ın ahalisi, Gavs-ül azama gelip;
- Efendim, bize bir yol gösterin, mahvolduk, dediler.

Cevabında;
- Bu illetin ÅŸifâsı, medresemizin önündeki otlarda vardır, buyurdu.

Gerçekten ÅŸifâ oldu o otlar.
Ancak otlar bitmiÅŸti.

Tekrar bu büyük Velî'ye gelip;
- Efendim, otlar iyi geldi ama malesef ahâlinin hepsine kâfi gelmedi. Åžimdi ne yapalım? dediler
- Avlumuzdaki çeÅŸmenin suyundan içenler de, ÅŸifâya kavuÅŸurlar, buyurdu.

Gerçekten o sudan kim içtiyse kurtuldu taundan.
Herkes ÅŸifâya kavuÅŸmuÅŸtu.

Ä°HLÂSLA Ä°BÂDET EDERSEK

Bir gün de sohbetinde;
- Bir insan ihlâsla ibâdet ederse, cenâb-ı Hak onun dünyada iÅŸlerini kolaylaÅŸtırır, kabirde ona acır, âhirette affeder, buyurdu.

Sordular:
- Ya ihlâsı kaybedersek efendim?

Buyurdu ki:
- O zaman çok sıkıntı çekeriz âhirette.

KENDÄ° HATÂNIZI GÖRÜN

Bir gün de;
- BaÅŸkalarının hatâ ve kusurlarını araÅŸtırmayalım. Kendi kusurlarımıza bakalım, buyurdu.

Sonra cemaate dönüp;
- Niçin? diye sorun bakalım, buyurdu.
- Niçin efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Çünkü baÅŸkasının günahından biz mesul deÄŸiliz. Bize, bizim günahlarımız sorulacak.